In dat verband merkte het Eerste Kamerlid op dat het van groot belang is dat er in een coalitie christelijke partijen zitten. Als voorbeeld noemde hij het feit dat er de achterliggende jaren in de boezem van het kabinet –en Schuurman kan het weten; hij zat er persoonlijk dicht op– soms bijna wekelijks (!) discussies waren die op een of andere manier te maken hadden met de vrijheid van onderwijs.

Die uitspraak is het waard even te laten bezinken. Bijna wekelijks. Dat geeft aan hoe sterk artikel 23 van de Grondwet de laatste jaren onder druk staat.

Daarbij gaat het er de meeste partijen nog niet om dit artikel geheel uit de Grondwet te schrappen. Wel willen velen de vrijheid van onderwijs zo ver uitkleden dat van een werkelijke vrijheid nauwelijks meer sprake is.

Twee van deze uitkleedacties zijn genoegzaam bekend. De eerste is het door een Kamermeerderheid gesteunde initiatief van D66 om de enkelefeitconstructie uit de Algemene wet gelijke behandeling (AWGB) te schrappen. De tweede is het initiatief van de PvdA tot invoering van een acceptatieplicht voor scholen. Ook hiervoor is in het parlement een meerderheid te vinden.

Maar het zou naïef zijn als verdedigers van artikel 23 zouden denken dat het bij deze twee acties blijft. Het doel ligt voor de seculiere partijen verder, veel verder.

Dat bleek deze week weer duidelijk. Nota bene tijdens het eerste vragenuurtje van de nieuwe Tweede Kamer lag de kwestie van de onderwijsvrijheid alweer levensgroot op tafel.

Aanleiding was de ophef over de islamitische As Siddieqschool in Amsterdam. De bestuursvoorzitter van deze school had in een interview met de Volkskrant gezegd dat homoseksuele docenten op zijn school „niet welkom” zijn. Dat was voor de VVD-fractie in de Kamer reden om opheldering te vragen aan het kabinet.

Wie verwachtte dat het vragenuur zich tot dit thema –het benoemingsbeleid van scholen– zou beperken, vergiste zich deerlijk. Ronduit onthullend was de inbreng van VVD-Kamerlid Dezentjé Hamming. Zij greep de gelegenheid aan om haar „grote zorgen” te uiten over iets anders, namelijk „dat leerlingen op die school aangeleerd krijgen dat homoseksualiteit onacceptabel is.”

Vreselijke zaak, vindt Dezentjé. Dat islamitische en christelijke scholen homoseksuele docenten weigeren is heel erg, maar nog zorgwekkender is welke ideeën ze op die scholen aan de leerlingen overdragen.

De uitlatingen van Dezentjé, die op dit punt gesteund werd door PvdA-Kamerlid Klijnsma, zijn zondermeer schokkend. Wordt met het invoeren van een acceptatieplicht en het schrappen van de enkelefeitconstructie artikel 23 al gedeeltelijk uitgekleed, met een aanval op de inhoud van het christelijk onderwijs wordt dit wetsartikel –om in dezelfde beeldspraak te blijven– ook nog eens van de laatste kledingstukken ontdaan.

Tot nu toe beperkten seculiere politici zich veelal tot de stellingname dat christelijke scholen weliswaar mogen leren dat het uitleven van de homoseksuele geaardheid verkeerd is, maar dat zij er altijd bíj moeten zeggen dat hierover in de breedte van de maatschappij andere opvattingen leven. Deze week bestond een vertegenwoordiger van de grootste partij in Nederland het om nog een flinke stap verder te gaan; het mag helemaal niet meer gezegd worden.

De laatste jaren is in politiek en maatschappij steeds meer aandacht gekomen voor het gevaar van de islam. En terecht. Maar hoe gevaarlijk die godsdienst ook is, in de kwestie van de onderwijsvrijheid komt dé grote dreiging van de seculieren. In de Kamer heeft de islam niet eens een eigen, specifiek háár vertegenwoordigende partij. De liberale jihad daaren­tegen steunt in het parlement op een royale meerderheid.

Daarbij maakt het uiteindelijk niet uit of het christelijk onderwijs door links of door rechts, door de kat of de hond gebeten wordt. Het gevaarlijkst wordt het als kat en hond gaat samenspannen. Dat gevaar, een paarse coalitie, is in het huidige formatieproces helaas nog steeds niet volledig afgewend.