De Amerikaan Paul Shultz zag het knalrode toestel 16 mei dobberen bij de pier van een jachthaven in Key West. De plastic kast was begroeid, maar verder werkte het handgrote apparaatje nog perfect.

Nergens stond de naam van de eigenaar, en met de opnamen op het geheugenkaartje kon Shultz, werkzaam bij de kustwacht, in eerste instantie ook niet veel: twee mannen die in de weer waren met duikuitrusting en een vlaskoppig gezin knus bij elkaar op een bank.

Ook een anker, half verscholen in de zeebodem, en zelfs een raadselachtig stukje video van wild gespartel in het water, als een hongerige zeeschildpad in het koord van de camera verstrikt raakt en blijkbaar de videofunctie activeert.

Shultz besloot op zoek te gaan op internet. Hij zette de foto’s op Scubaboard.com, in de hoop dat duikenthousiastelingen konden zeggen waar ze waren genomen. Binnen enkele dagen leidden de sporen naar Aruba, zoals een schoolaffiche in het Nederlands, een vliegtuig waarvan aan de hand van het registratienummer kon worden vastgesteld dat het op het eiland was geweest, en een gebouw met een blauw dak dat met behulp van Google Earth eveneens op Aruba gelokaliseerd kon worden.

Maar hoe kwam de camera dan in Miami terecht? Volgens Villy Kourafalou, hoogleraar fysische oceanografie aan de universiteit van Miami, bezat de plastic camera voldoende drijfvermogen om door de stroming langs Honduras naar Key West te worden gevoerd.

Toen Shultz eenmaal wist dat hij op Aruba moest zijn, was de eigenaar snel gevonden. Hij zette de foto’s op de reiswebsites Cruisecritic en aruba.com en had binnen twee dagen contact met een Arubaanse vrouw, die de kinderen op sommige foto’s herkende als klasgenoten van haar zoon. Zij nam contact op met de familie De Bruin en toen vielen alle stukjes van de puzzel op hun plaats.