Sinds het begin van de oorlog hebben de Amerikanen ongeveer 700 Tomahawk-kruisraketten afgevuurd. Verder zijn er circa 8000 geleide projectielen afgeworpen op Irak. Ongeveer 70 procent van de munitie wordt gestuurd door laser- of satellietapparatuur. Bij de eerste Golfoorlog speelde dit soort wapens nog een heel bescheiden rol.

Het vervangen van het wapentuig gaat miljarden kosten. Dit kan voor een deel worden gefinancierd uit de ruim 60 miljard dollar die president Bush extra voor de oorlog wil uittrekken. Het Amerikaanse Congres buigt zich deze week over het verzoek.

De belangrijkste wapenleverancier van het Amerikaanse ministerie van Defensie is Lockheed Martin. Samen met Raytheon (de nummer vier) is Lockheed in de markt voor het maken van laserapparatuur voor precisiebombardementen. Raytheon is de fabrikant van het zogeheten Joint Stand-Off Weapon, een bom die met behulp van satellieten wordt afgeworpen. Het bedrijf maakt ook kruisraketten, die per stuk tussen de 600.000 en 1 miljoen dollar kosten.

Ook Boeing is een belangrijke leverancier van het Pentagon. Het concern maakt behalve vliegtuigen onder meer geleidingssystemen om bommen goed te kunnen richten. Boeing vraagt voor elk daarvan 20.000 dollar. Een andere belangrijke producent is Northrop Grumman. Die zal waarschijnlijk samen met Lockheed opdracht krijgen om de Hellfire-raketten te vervangen. Deze worden met behulp van laserapparatuur gestuurd.

De Amerikanen rekenen erop dat er ook buiten de VS belangstelling zal zijn voor het moderne wapentuig. Na de eerste Golfoorlog volgden enkele gouden jaren voor de defensie-industrie, waarbij voor tientallen miljarden aan Amerikaanse wapens aan het buitenland werd verkocht. Waarschijnlijk zal het nu wat minder hard gaan wegens de malaise in de wereldeconomie.

Toch zijn analisten optimistisch, omdat de Amerikanen nu in volle glorie kunnen laten zien waartoe hun wapens in staat zijn. Veel gevechtshandelingen in Irak kunnen live op televisie worden gevolgd en dat verkoopt een stuk beter dan wanneer de oorlog onzichtbaar is.

Ondanks wettelijke beperkingen op de verkoop van de nieuwste Amerikaanse technologie zijn leveranties aan het buitenland niet zonder risico. De kans bestaat dat het wapentuig in handen komt van landen die niet stabiel zijn of die later misschien een vijandige houding aannemen tegenover de VS. Dat zal niet voor het eerst zijn. In de jaren tachtig gaven de Amerikaanse autoriteiten toestemming voor de export van producten die in wapens konden worden gebruikt, waaronder chemicaliën. Het land van bestemming was Irak.