Dat zei ds. A. Huijgen zaterdag in Nijkerk tijdens de landelijke ambtsdragersconferentie van de Christelijke Gereformeerde Kerken. Ds. A. Huijgen, christelijk gereformeerd predikant te Genemuiden, hield voor zo’n zeventig ambtsdragers een lezing over het thema ”Dat beleef ik toch anders – over geloof en kennis in een gevoelscultuur”.Ds. Huijgen begon zijn lezing met het noemen van enkele signalen waaruit blijkt hoezeer de gevoelscultuur overheersend is. Het genre boeken van auteurs die het gereformeerde geloofsleven vaarwel hebben gezegd, scoort hoog in de verkoopcijfers. In het pastorale gesprek merkt iedere ambtsdrager hoezeer de vragen en op­merkingen van gemeenteleden zijn doordrenkt van de moderne gevoelscultuur.

Volgens ds. Huijgen is in ook in de Christelijke Gereformeerde Kerken merkbaar dat de kennis van de Bijbel en de gereformeerde belijdenisgeschriften minder wordt, niet alleen onder gemeenteleden, maar ook bij ambtsdragers. Hoewel het gevoel te veel overheerst, moet volgens ds. Huijgen worden toegegeven dat er vroeger wel eens te veel nadruk op verstandelijke kennis werd gelegd. Als de catechismus het geloof omschrijft als ”kennis en vertrouwen”, dan moet dat volgens ds. Huijgen goed worden uitgelegd. In de Bijbel is ”kennen” nooit abstract en ”vertrouwen” niet hetzelfde als gevoel. Als Paulus zegt: „Ik weet in Wie ik heb geloofd”, dan blijkt duidelijk dat het ware geloof boven verstand en gevoel uitstijgt. Vertrouwen is met hart en ziel, met heel je bestaan, afhankelijk zijn van Gods beloften en dat tegen alle gevoel in.

Bevindelijk

Ds. Huijgen zei een voorkeur te hebben voor de term „bevindelijke prediking” en „bevindelijke kennis”, omdat daaruit doorklinkt dat niet het eigen beleven centraal staat, maar de waarheid van Gods Woord, die dan ook als waar ervaren wordt. Volgens Calvijn ervaart de christen in het geloof dat God echt is zoals Hij in Zijn Woord zegt dat Hij is. In het geloofsvertrouwen is het gevoel niet uitgesloten, maar wordt het wel onder de toets van Gods Woord gesteld. Dat druist in tegen de moderne gevoelscultuur, waar het gevoel onaantastbaar is en altijd moet worden gerespecteerd, aldus de Genemuider predikant.

Toegespitst op de ambtelijke praktijk, zei ds. Huijgen dat een ambtsdrager gemeenteleden onmogelijk kan leiden als hij zelf niet de doorleving van het geloof kent. Om die reden is de beleving van een eigen geloofsleven niet een pro-memoriepost, maar volgens het klassieke bevestigingsformulier een noodzaak. Geloofsleven komt voort uit de „bekering tot gehoorzaamheid”, die onvermijdelijk een intensief gebedsleven vooronderstelt. Elke ambtsdrager moet beseffen dat hij bij het gevoel niet kan leven, maar bij alle woord dat van Gods mond uitgaat. In die zin moet hij letterlijk hangen aan de lippen Gods. Ds. Huijgen toonde zich voorstander van „bevindelijk” preken. „Onder ”bevindelijk” preken versta ik niet het beschrijven van allerlei mogelijke gevoelstoestanden, maar de Bijbelse belofte­prediking, waarbij iedere hoorder voor Gods rechterstoel wordt gedaagd. Dan wordt alle gevoel, ook het godsdienstig gevoel, onder de toets van Gods Woord geplaatst.”

Tijdens de bespreking werd de perdikant gevraagd of de gevoelstrend te wijten is aan de invloed van de evangelische beweging. Ds. Huijgen beaamde dat. Hij zei dat de evangelische invloed zeker merkbaar is, bijvoorbeeld als het meer om de sfeer gaat dan om de leer. In dit verband voerde de predikant een pleidooi voor de leerdienst.