Hier vermaant de apostel de christenen met de woorden van onze tekst. Hij toont hun meteen hoe ver zij van de wereld moesten verschillen. In hen moest dat een gehele verandering zijn. Die kon er niet zijn, tenzij hun gehele gemoed vernieuwd werd.Zie, waar een christen mee bezig moet zijn. Hij moet te midden van de wereld niet van de wereld zijn. Hij betoont met zijn uiterlijke wandel dat innerlijk een andere ziel huist en een ander gemoed woont in het binnenste van hem. De apostel heeft in het voorgaande de christenen vermaand dat zij als een koninklijk priesterdom hun lichamen zouden stellen Gode tot een heilige, levende en welbehaaglijke offerande. Dat was hun redelijke godsdienst. Zie, zo krachtig dringt de apostel deze vermaning aan op de ziel van de Romeinen, dat hij spreekt van wereld, deze wereld. Hij wil dat zij zich die wereld niet gelijkvormig zouden maken. Het woord dat hier overgezet is in ”wereld”, betekent eigenlijk een eeuw. Dus staat er: … word deze eeuw niet gelijkvormig.

Dit is dus de les die de apostel ons hier geeft, dat een christen zijn omgang, zijn handelingen en manieren niet moet aanstellen naar de koers van de wereld. Nog veel minder dat hij zich voegen moet naar de bedorven zeden van zijn eeuw. Hij moet het enige richtsnoer volgen en dat is Gods Woord.

Petrus van der Hagen,predikant te Amsterdam

(”Verborgenheid der Godzaligheid”, 1677)