Toch meent hij dat er genoeg bekend is over de misdaden van de Iraakse leider. „Daar heeft onze organisatie hard voor gewerkt. We hebben jarenlang de schendingen van de mensenrechten aangekaart en publiek gemaakt. Ook Nederland is zich voldoende bewust van de situatie in Irak.”

Maar het ergste weten de mensen niet. „Ik heb foto’s van massagraven in Irak. Ik ken verhalen over gruwelijke verkrachtingen, van afgrijselijke mishandelingen. Als Irak vrij is, zullen die verhalen geleidelijk aan bekend worden. Daar twijfel ik niet aan.”

De in Nederland wonende Alla Hussein hoopt en bidt elke dag voor zijn familie in zijn vaderland dat het snel over is. Hij belt dagelijks: „Om ze moed in te praten. Het is vast snel over en dan zullen we elkaar spoedig weer zien, zeg ik dan. Het zijn emotionele gesprekken, maar mijn familie klampt zich eraan vast.”

Hussein heeft een beetje zicht op de situatie in Irak en dan in het bijzonder hoofdstad Bagdad, dat nog steeds telefonisch bereikbaar is: „De mensen zijn bang, uiteraard. Ze durven hun huizen niet uit en hebben nauwelijks te eten en drinken. Maar vluchten heeft ook geen zin, want ze kunnen nergens heen. Elders zijn voedsel en water ook schaars.”

De bevolking mijdt de bunkers, weet Hussein. „Die zijn niet veilig. Dat weten ze uit de eerste Golfoorlog, toen een bunker werd platgebombardeerd en alle mensen om het leven kwamen.”

De angst voor de Amerikaanse bommen is groot. Precisiebombardementen zijn niet altijd erg nauwkeurig. Vaak genoeg dwaalt een projectiel af en treft burgers. „Maar de angst voor wat Saddam gaat doen is veel groter. Hij zal er in uiterste nood niet voor terugdeinzen zijn eigen volk als menselijk schild te gebruiken en de dood in te jagen.”