Verhagen vis in het politieke water
CDA’er Verhagen (Maastricht, 14 september 1956) zag drie jaar geleden een jongensdroom in vervulling gaan toen hij minister van Buitenlandse Zaken werd in het vierde kabinet-Balkenende.
Zijn voorganger, partijgenoot Bot, moest plaatsmaken voor de man die wel de trouwste adjudant van Balkenende werd genoemd. En ook ‘een rat’, die daar overigens zelf in het geheel niet mee zat.Een vis in het water van de politiek is Limburger Verhagen in elk geval, een vis die ook charmant, goedlachs en joviaal kan zijn, die mensen snel voor zich weet te winnen.
Trendsettend is hij ook: als eerste minister begon hij te twitteren. Eerder was de controlfreak Verhagen voor het CDA onmisbaar geweest in de fractie.
Verhagen was in 1994 lid van de Tweede Kamer geworden en in 2002 fractievoorzitter van zijn partij. In 2003 onderhandelde hij mee voor het kabinet-Balkenende II, in 2006 en 2007 voor Balkenende III. Hij is volgens waarnemers een heftig onderhandelaar, maar wel iemand die zich aan de uiteindelijk gemaakte afspraken houdt.
Meteen na zijn aantreden in 2007 kwam de ambitieuze Verhagen met een eigen speerpunt: mensenrechten. Sindsdien bracht hij onvermoeibaar en overal waar hij kwam ter sprake „dat ieder mens altijd en overal ter wereld recht heeft op een menswaardig bestaan, vrijheid en ontwikkeling." Hij is binnen de internationale gemeenschap ook een fervent pleitbezorger voor de rechten van homoseksuele mannen en vrouwen.
In 2007 was Verhagen samen met minister Van Middelkoop (Defensie) eerstverantwoordelijk voor het besluit om de Nederlandse bijdrage aan de ISAF-missie in de Afghaanse provincie Uruzgan met twee jaar te verlengen. Verhagen had een van zijn politieke hoogtepunten op 31 maart 2009. Toen was hij gastheer van een topconferentie over Afghanistan in Den Haag.
De discussie over Uruzgan ontstond begin 2009 toen ministers niet duidelijk waren over het einde van de missie in de Afghaanse provincie. De oppositie vreesde een langer verblijf in Uruzgan, dat ook niet goed viel bij regeringspartij PvdA. Verhagen trok zijn eigen lijn en liet in september opnieuw via de media weten dat het denken niet stilstaat.
De commotie daarover leidde in de Kamer tot een motie van de regeringspartijen PvdA en ChristenUnie waarin het kabinet wordt meegegeven dat er geen wens is om in Uruzgan te blijven. Het bleek een graat in de keel waarin de coalitie zich uiteindelijk verslikte.
