Maandagavond. De sfeer is grimmig in de Culemborgse wijk. Twaalf ME-busjes stellen zich op strategische punten op. Groepjes ME’ers surveilleren met schild, helm en wapenstok. De hondenbrigade staat paraat. Vier politiepaarden stappen over de besneeuwde klinkers. Rond halftien wordt iemand gearresteerd. Nummer vijftien.Het zit goed fout in Terweijde. Al jaren leven er onderhuidse spanningen in de wijk. Marokkaanse en Molukse jongeren maken elkaar het leven zuur. In september slaat de vlam in de pan. Marokkanen en Molukkers raken slaags in een shoarmatent. Het geweld over en weer escaleert vervolgens snel.

Zondagavond. Glasgerinkel, paniek, geschreeuw. Eén, twee… vijf bakstenen vliegen door de ruiten bij de familie Tanamal aan de Diepenbrockstraat. Eén brok beton mist op een haar. „Ik zat daar”, wijst vader Tanamal. „Op de poef, vlak voor het raam. Als ik iets groter was geweest, had ik het niet overleefd.” De bejaarde baas (72) weet weg te duiken achter de tv-kast. Woedend grijpt hij een kapmes. Zijn kinderen weten te nauwernood te voorkomen dat de Molukker de relschoppers te lijf gaat. Over de identiteit van de daders twijfelt niemand. „Mijn zoon heeft ze zien wegrennen, 20 tot 25 Marokkaanse jongeren.”

Vier gapende gaten in de ruit blijven achter als stille getuigen van de straatterreur. Vijf stukken stoeptegel liggen in de woonkamer. „Ik schrok ontzettend, ik was erg boos, voelde me ook heel machteloos. Het zit me tot hier.” De Molukker maakt een beweging langs zijn hoofd.

De glaszetters doen goede zaken. De buren van nummer 21 krijgen een –niet ontbrandende– molotovcocktail door de ramen. Ook bij andere huizen sneuvelen ruiten. Zeker vijf woningen zijn dichtgespijkerd.

De situatie in de wijk is onhoudbaar. „Als de burgemeester de raddraaiers niet snel achter de tralies krijgt, barst de bom. We laten ons niet intimideren of kapotmaken.” Zoon Dennis (42) vult aan: „Marokkanen en Molukkers zijn heethoofden. Als er niet iemand ingrijpt, gaan we door als pitbulls. Totdat er doden vallen.”