„Indachtig alle eerdere relevante resoluties (…),

indachtig dat resolutie 1441 (november 2002), waarin werd vastgesteld dat Irak in wezenlijke schending is van zijn verplichtingen, Irak een laatste mogelijkheid gaf om aan zijn ontwapeningsverplichtingen te voldoen op grond van eerdere resoluties,

indachtig dat de (Veiligheids)raad in resolutie 1441 besloot dat valse opgave of onvolledigheden in de door Irak afgelegde verklaring en het niet volledig meewerken van Irak met de uitvoering van de resolutie een verdere schending van de resolutie zouden zijn,

opmerkend dat de raad in resolutie 1441 heeft benadrukt dat ze Irak er herhaaldelijk voor heeft gewaarschuwd dat het ernstige consequenties zal moeten ondervinden van het voortdurende niet nakomen van zijn verplichtingen,

opmerkend dat Irak in reactie op resolutie 1441 een verklaring met valse verklaringen en omissies heeft ingediend en Irak deze resolutie niet is nagekomen en aan de uitvoering ervan niet volledig heeft meegewerkt,

bewust van de grote verantwoordelijkheid onder het handvest van de Verenigde Naties voor het handhaven van de internationale vrede en veiligheid,

bewust van het gevaar dat het gebrek aan medewerking van Irak aan de resoluties van de raad en de verspreiding van massavernietigingswapens en langeafstandsraketten vormen voor de internationale vrede en veiligheid,

vastbesloten om ervoor te zorgen dat aan de beslissingen van de raad volledig gehoor wordt gegeven en dat de internationale vrede en veiligheid in het gebied worden hersteld,

krachtens hoofdstuk 7 van het handvest van de Verenigde Naties,

stelt (de Veiligheidsraad) vast dat Irak heeft verzuimd de laatste kans die het in resolutie 1441 was vergund te benutten,

en besluit de raad zich verder met de kwestie bezig te houden.”