Zeer verdienstelijk plaatsen Yochanan Visser en Sharon Sha­ked (RD 20-10) de Nederlandse en de Europese naïviteit ten opzichte van de bedoelingen van de Iraanse leiders in een historisch kader. Ze presenteren echter maar de helft van het verhaal – hierbij een poging dat aan te vullen.Gewoonlijk is het wonen in Israël voldoende om te begrijpen dat niet ieder op de wereld meedoet met typisch Nederlands fatsoen en redelijkheid. De hele westerse wereld lijkt met betrekking tot Israël te lijden aan een overdosis naïviteit, die misschien prettig voelt bij het slapen gaan, maar op de langere duur ronduit gevaarlijk kan zijn.

De Iraanse president Ahmadinejad spreekt veelvuldig van het van de kaart vegen van de Joodse staat en het gewelddadig beëindigen van westerse wereldhegemonie.

Hij is daarmee een zegen voor Israël, omdat we mogen verwachten dat zijn woorden mensen in het vrije Westen zullen motiveren om hun roze bril af te zetten.

Erg voorspoedig verloopt dat tot nu toe nog niet, maar de retoriek biedt een kans dat de ogen opengaan.

Balk

Helaas zijn de waarschuwen­de woorden van Visser en Sha-ked (vader en dochter) uit Efrat maar de helft van het verhaal.

Het is een duidelijk geval van de splinter in het oog van de ander zien en niet de balk in het eigen oog, overigens ongetwijfeld zonder kwade bedoelingen. Zeker, het Westen is naïef. En Israëli’s? Die worden gemanipuleerd!

Het gebrek aan bronnen­onderzoek van deze schrijvers mag daarvoor een duidelijke aanwijzing zijn. Wie zegt dat Israël nog maar een halfjaar heeft om een nucleair Iran te voorkomen?

En als we al mensen kunnen vinden die dat stellen, waarop baseren zij zich en welke belangen hebben ze om dat te beweren?

Het zijn geruchten die elke grond missen. Israëli’s worden voortdurend opgestookt om maar mee te doen met elke oorlog en bewapening die hun ”bondgenoten” goed uitkomt.

Dat is waar in zijn algemeenheid, al vele decennia. Het is temeer waar met betrekking tot de kwestie Iran. Net voordat het misgaat mag Israël de kastanjes uit het vuur halen voor zijn „vrienden.”

Of die laatsten Israël bij zullen staan met steun of ondersteuning blijft een open vraag. Van je vrienden moet je het maar hebben. Of zoals men retorisch kan vragen: wie heeft er vij­anden nodig met zulke vrienden?

Israël staat niet op scherp, zoals de auteurs van het artikel zeggen. Ondanks de stortvloed aan pessimistische verhalen, van zijn minister-president voorop, begrijpt het Israëlische publiek tot nu toe heel goed dat het politieke praatjes zijn. En over het algemeen wordt de soep niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend.

Premier Benjamin Netanjahu wil graag positief in de geschiedenisboeken terechtkomen en het ontwapenen van nucleair Iran zou daarvoor een buitenkans zijn.

Wakker

Het is niet alleen nodig dat Europa wakker wordt en de reële gevaren van een nucleair Iran onder ogen ziet.

Het dient er ook voor te waken dat niet voor de zoveelste keer de Joodse staat gedwongen wordt om zich in de zoveelste oorlog in zijn jonge bestaan te storten die in het belang van het Westen zou zijn.

De auteur is een orthodoxe Jood en freelanceschrijver te Jeruzalem.