Dat ontdekten astronomen van de Europese ruimtevaartorganisatie ESA, meldde het internettijdschrift ScienceDaily maandag. De wetenschappers baseerden zich op waarnemingen die gedaan zijn met het ESA-ISRO-instrument SARA (Sub-keV Atom Reflecting Analyzer) aan boord van de Indiase maanlander Chandrayaan-1.Het maanoppervlak is een losse verzameling van onregelmatig gevormde stofdeeltjes, het zogeheten regolith. Binnenkomende deeltjes worden geabsorbeerd aan het oppervlak van het regolith. Wanneer dit gebeurt met protonen –de geladen deeltjes die afkomstig zijn van de zon– reageren deze met zuurstof in het regolith en vormen hydroxyl­radicalen en watermoleculen.

De binnenkomende protonen zijn een onderdeel van de zonnewind, een constante stroom deeltjes vanaf het zonneoppervlak. Ze botsen met elk hemel­lichaam in het zonnestelsel, maar worden tegengehouden door de atmosfeer ervan. Op hemel­lichamen zonder zo’n natuurlijk schild raakt de zonnewind het oppervlak wel.

Niet elk proton wordt echter geabsorbeerd: een van de vijf vertrekt als waterstofatoom met 200 kilometer per seconde naar de ruimte. Het proton heeft daarvoor een elektron opgenomen.

Het mechanisme dat het waterstofatoom gebruikt om te ontsnappen aan de aantrekkingskracht van de maan is nog niet opgehelderd. Waterstof is elektrisch neutraal, en wordt niet beïnvloed door magnetische velden in de ruimte. De atomen vliegen dus in rechte lijn, precies zoals fotonen (lichtdeeltjes) doen.

De astronomen gaan onderzoeken of op Mercurius –bij veel intensere zonnewind– dezelfde processen plaatshebben.