Gekkenhuis bij ingang DSB-kantoor
Voor de poort van DSB in Wognum is het donderdag een gekkenhuis. Talloze journalisten verdringen zich bij de ingang om DSB-werknemers of Scheringa zelf een citaatje te ontlokken. De lippen blijven meestal stijf op elkaar.
Twee jonge mannen in maatpak hebben middagpauze. Ze haasten zich naar het plaatselijke café voor een colaatje. Zin om in te gaan op de perikelen rond hun werkgever hebben ze niet.Drie jonge dames discussiëren aan een tafeltje over hun toekomst bij DSB. Met een schuin oog kijken ze naar het tv-scherm aan de muur. Even is er verwarring over het tijdstip waarop de rechtbank in Amsterdam uitsluitsel geeft over de al of niet faillietverklaring van DSB.
Als blijkt dat de rechter pas vrijdagmiddag uitspraak zal doen, laten de dames zich met een zucht tegen de rugleuning van hun stoel vallen. Ze bestellen een lunch.
„Ik word denk ik maar postbode. Twee van die tasjes aan m’n fiets, lekker de vrijheid, begint een van hen. De ander rept over een vacature van receptioniste bij een instelling in Amsterdam. Haar vriendin barst in lachen uit. „Je denkt toch zeker niet dat ik achter zo’n balie ga zitten en de hele dag netjes iedereen een goede dag ga wensen?”
Hun lunch is verorberd, het sigaretje moet buiten worden opgerookt. Zin in een gesprek met de media hebben ze niet. „Ik ben bang dat jullie mijn woorden verdraaien. daar heb ik geen zin in”, is de duidelijke boodschap van een van de meiden.
Terug naar de poort van DSB. Rond het middaguur heerst opgetogenheid onder het journaille. Dirk Scheringa, de hoofdrolspeler in het DSB-debacle, zal naar het hek toe komen om met de pers te praten. Verslaggevers verdringen zich. Even is er wat opwinding als een auto vanaf het terrein over de tenen van een van de journalisten rijdt.
Scheringa maakt niet veel woorden vuil aan de kwestie. Hij wil nog wel kwijt dat het uitstel van executie dat de rechter DSB donderdagmorgen verleende voor hem „een overwinning” betekent. „Ik ga zo naar Den Haag om met minister Bos en enkele grote banken over overname te praten. Scheringa, nog altijd optimistisch: „Er is 60 procent kans dat DSB wordt gered. Er is nu veel meer hoop dan zondag, we kunnen nu in alle rust onderhandelen. Wij zien een oplossing, nu moeten we ervoor zorgen dat anderen die ook gaan zien. Ik heb goede hoop dat we eruit gaan komen.”
Niet veel later verdwijnt Scheringa per auto, verslaggevers en publiek achterlatend met nog veel vragen.
Op de rotonde slaat een fietser het tafereel rond de DSB-poort gade. Hij zegt niks, maar zijn felrode winterjas met het logo van DSB spreekt boekdelen. Voor hem is DSB nog geen verleden tijd.
