De enige officiële kandidaat voor de functie tot dusver is de Britse ex-premier Tony Blair. Hij is door zijn politieke geestverwanten van de socialistische partij naar voren geschoven. Maar in het geruchtencircuit doen nog meer namen van kandidaten de ronde.Die van Balkenende bijvoorbeeld. De Nederlandse premier zou volgens Nederlandse en Brusselse bronnen belangstelling hebben voor de topfunctie en ook een goede kans maken.

„Als de weg openligt, denk ik dat hij geen nee zegt”, zei oud-minister Bot van Buitenlandse Zaken, een partijgenoot van Balkenende, vorig jaar. Ook een prominent lid van het huidige kabinet vertelde journalisten ooit vertrouwelijk dat de premier hoge ogen gooit als hij zich beschikbaar stelt.

Probleem is alleen: Balkenende ontkent dat hij in de race is. „Flauwekul”, zei hij deze maand in de Tweede Kamer toen het gerucht weer eens opdook in een krant. Binnenhofwatchers constateerden wel dat de premier een overstap naar Brussel niet categorisch uitsloot.

Ook de Belgische premier Herman Van Rompuy spreekt tegen dat hij het EU-presidentschap ambieert. Zijn naam werd genoemd in de Franse kwaliteitskrant Le Monde, maar Van Rompuy zei niet te begrijpen waar het bericht op gebaseerd was. Erg voor de hand ligt zijn kandidatuur ook niet. Van Rompuy is pas driekwart jaar eerste minister van zijn land en een snelle overstap naar Europa is dus niet zo waarschijnlijk.

Een naam die altijd opduikt voor vrijwel elke Europese topfunctie is die van Jean-Claude Juncker, de minister-president van Luxemburg.

De overeenkomst tussen Balkenende, Van Rompuy en Juncker is dat het alle drie christendemocraten zijn, lid van de Europese Volkspartij. Dat is niet alleen de grootste fractie in het Europees Parlement, ook de meeste EU-leiders maken er deel van uit. En die EU-leiders bepalen onderling wie de nieuwe EU-president wordt.