Het bureau van Behm ligt vol met dikke stapels paperassen. Ze heeft er een hekel aan, zegt ze. Maar in de verkiezingstijd is er geen kans ze weg te werken.Haar kleding weerspiegelt haar politieke voorkeur. Jasje, broek en halsketting zijn groen. Maar haar trui, bril en haar haar zijn zwart. En zwart staat in Duitsland voor de christendemocratische CDU. Samenwerking daarmee ziet Behm niet zitten.

Het liefst zou ze in een nieuwe regering samenwerken met de sociaaldemocratische SPD. „Met rood kunnen we het best groene politiek maken. Maar zoals de peilingen er nu uitzien, lukt dat niet.”

Terwijl het sociale beleid van rood-groen in de periode 1998-2005 toch op grote kritiek is gestuit, omdat het te hard zou zijn?

„Toch sta ik daar nog grotendeels achter. Maar de grootste winst ligt op milieugebied. We hebben toen duidelijk gekozen voor schone energie en tegen atoomcentrales. Daar ben ik altijd nog trots op.”

Op het gebied van schone energie liggen in het gebied van de voormalige communistische DDR ook de beste economische kansen, weet Behm. „Er worden hier windmolens geproduceerd. Ook zijn er enkele fabrieken die uitrusting voor zonne-energie maken. Ook ik zie de leegloop van Oost-Duitsland. Jonge mensen trekken weg. Daar moet wat aan worden gedaan.”

Het groene parlementslid ziet daar kansen voor. „Deze week trof ik een burgemeester die zei: „Vanaf nu sluit ik geen enkele school meer.” Zo’n houding is belangrijk. Als er geen scholen zijn, zullen jonge gezinnen zulke gebieden mijden, ook al zou er wel werk voor hen zijn.”

Andere kansen liggen op het gebied van vervoer. „Onlangs was ik bij bedrijven die zonnepanelen bouwen. Die zoeken dringend geschoolde ingenieurs. Maar die stuiten op het probleem dat er geen busverbinding is vanaf het station, dat acht kilometer verderop ligt. Met politieke wil valt zoiets op te lossen. Daarvoor zijn echt geen nieuwe snelwegen nodig, zoals de CDU wil.”

De Groenen zijn vanouds een protestbeweging. Heeft deelname aan de kabinetten-Schröder uw partij veranderd?

Behm denkt even na en zegt dan: „Jawel. De ene stroming in de partij zei dat we alles verraadden. De andere zei: Maar door compromissen te sluiten hebben we toch sommige doelen bereikt. In de regering heb je altijd betere kansen dan in de oppositie.

Het is voor ons ook een periode van professionalisering geweest. We weten nu hoe je beleid in het wetboek krijgt. Misschien heeft dit iets van onze charme gekost. Maar daar staat grote winst tegenover.”

Eind jaren tachtig was u in de DDR betrokken bij het kerkelijk protest tegen de communistische regering. Vandaag zijn de kerken in het oosten van Duitsland echter vrijwel leeg. Hoe zou de kerk vandaag toch weer een grotere rol kunnen krijgen?

„Door zich niet alleen op de zondagmorgen te richten. Vanouds is het zo dat men een uur luistert, iets in de collectezak doet en bij de uitgang de dominee nog even de hand schudt. Dat gaat nu niet meer.

Sommige gemeenten slagen er weer in de kerk in het centrum van sociale contacten te plaatsen. Bijvoorbeeld door concerten of voordrachten over eerlijke handel. Ik ken veel mensen die zo weer bij de kerk zijn gekomen. Dat leidt soms zelfs tot nieuwbouw.”

Behm ondervond de kilte van het socialistische regime in haar eigen leven, toen in 1982 haar man –zonder dat ze het wist– vanuit de DDR naar West-Berlijn vluchtte. Zij bleef achter met twee jonge kinderen. De kerk bood haar toen een „beschermend dak” tegen de regering, vertelt ze. „Dat is vandaag in een democratische samenleving niet meer nodig. Maar de kerk heeft nog steeds een rol om mensen op hun verantwoordelijkheid te wijzen.”