Teus Graveland (22) uit Waarder actief in onrustig gebied„De afgelopen dagen zijn voor ons erg confronterend geweest. Dit komt heel hard aan. Vorige week donderdag belde Teus nog. Hij zei dat we ons niet ongerust moesten maken en dat het goed met hem ging. Aan het einde van het gesprek zei hij dat hij twee weken lang niets van zich kon laten horen, omdat hij op pad moest.

Dat we geen contact met hem kunnen hebben, maakt het extra moeilijk. Je weet gewoon dat hij in gevaarlijk oorlogsgebied zit. Misschien zit hij ook wel bij een van de groepen waarin het de afgelopen dagen fout ging. Dat weet je domweg niet, omdat geen enkel contact met de buitenwereld mogelijk is.

En dan die gevaarlijke bermbommen, het machtigste wapen van de taliban. Daartegen valt niets te beginnen.

Het verblijf van onze zoon in Afghanistan geeft in ons gezin –Teus heeft vier broers en een zus– veel spanning. We praten veel over hem. Doordat je niet weet wat Teus allemaal meemaakt in Afghanistan, is het soms erg zwaar. Maar aan de andere kant mogen we ook weten: Mijn tijden zijn in Uw hand. De spanning die er is, vlak ik niet uit, maar we mogen gelukkig alles aan de Heere overgeven.

Het gebed is een machtig wapen. Dagelijks dragen we onze zoon op aan de Heere, ook in het gebed aan tafel. In onze hersteld hervormde gemeente wordt voortdurend voor Teus en een andere uitgezonden militair gebeden. Dat doet ons heel erg goed. Ook de hartelijke reacties vanuit de gemeente waarderen we.

Moeilijk is het als sommigen zeggen dat onze zoon er zelf voor heeft gekozen om militair te zijn. Dat is zeker waar, maar het neemt de spanning voor ons niet weg.

De Nederlandse militairen doen er geweldig werk. Ik weet nog dat Teus ons zijn ervaringen vertelde nadat hij voor het eerst de poort uit was geweest. Hij sprak over de enorme armoede. Kinderen die hij potloden of snoep gaf, gooiden het soms weg, omdat ze geen enkel idee hadden wat het was.

De wijze waarop ouders er met hun kinderen omgaan, is schokkend. Een vader gooide stenen naar zijn kind van vier toen het niet luisterde. Onvergetelijk was het moment waarop een jochie van blijdschap in huilen uitbarstte toen Teus hem een voetbal gaf.”