In deze tekst wordt ons getoond de genadige en lankmoedige handelwijze van God de Heere met het snode volk van Israël. Dit volk was door de Heere uit enkel genade en barmhartigheid, op allerlei wijze vermaand, geroepen en aangezocht tot bekering. Of zij toch van hun zondige en godloze wegen afstand wilden doen en zich tot de Heere hun God wilden bekeren.In plaats daarvan sloegen zij hoe langer hoe meer tegen de Heere achteruit en vermenigvuldigden hun ongerechtigheid en gruwelen. Nochtans hield Gods barmhartigheid en lankmoedigheid over dat snode volk niet op. Hij bleef hen nog verdragen en ernstig tot bekering nodigen. Hij bewaarde hen voor het verderf en was hen genadig. Maar zij wilden zich niet tot bekering laten leiden en spotten met Zijn lankmoedigheid en goedertierenheid. Hierdoor werd de Heere wel gedwongen om hen te straffen en met Zijn strenge oordelen te bezoeken. De Heere zegt zo uitdrukkelijk: „Bekeer u tot Mij, maar zij bekeerde zich niet.” In deze woorden betoonde de Heere Zijn oneindige genade, barmhartigheid en goedertierenheid over een hardnekkig, goddeloos en zondig volk.

De Heere blijkt, hier in onze tekst, trouw te blijven aanzoeken tot beterschap en te roepen tot bekering, ondanks de boosheid van het volk.

Theodorus van der Groe, predikant te Kralingen (De bekeering, uitg. 1841)