Onder zeer grote belangstelling zijn woensdagmiddag in Kampen de vier broers begraven, die vorige week woensdag om het leven kwamen bij een uitslaande woningbrand.Een uur voor aanvang van de dienst verzamelen zich groepjes belangstellenden rond de Bovenkerk. Ouderen, maar ook veel jongeren. Vriendjes, klasgenoten, buurkinderen. Stil, bedrukt betreden ze het monumentale bedehuis. De klok slaat twaalf keer. Velen maken van de mogelijkheid gebruik het zwaar getroffen gezin schriftelijk te condoleren. De kerk is later met 1400 aanwezigen tot de laatste plaats gevuld.

Een ensemble van het Leger des Heils speelt op verzoek van de familie tijdens de uitvaartdienst. De veertien leden van het koperensemble zijn afkomstig uit het hele land. ,Fijn dat we dit voor het gezin kunnen doen”, zegt M. W. Eikenaar uit Zaandam.

Bezoekers krijgen bij de ingang een sobere liturgie van deze ”Opstandingsdienst”. Op de voorkant vier jongensnamen: Jeremy Boaz, Jeftah Baruch, Mattanja Eliëzer, Yiron Jehoshua. Met de geboortedata. Boven de namen staat de tekst: „Tot hogere dienst geroepen!” En de tekst uit Jesaja 45 vers 11: „Vertrouw Mij mijn zonen en het werk mijner handen toe.”

Zingend
Links achterin de kerk staan de vier kisten opgesteld. Naast elkaar. Bovenop een foto van de jongens. Het muziekkorps speelt ”Groot is Uw trouw, o Heer”. Al zingend betreedt de familie de kerk, vertelt een aanwezig na afloop.
Broers en zussen van de omgekomen broers dragen de vier kisten naar de plaats voor de preekstoel.

Klanken waaieren even later door de openstaande kerkdeuren naar buiten. „Leer mij volgen zonder vragen. Vader, wat Gij doet, is goed. Leer mij slechts het heden dragen. Met een rustig, kalme moed.”

De kerkklok slaat. Eén keer. De deur zwaait dicht. De uitvaartdienst vangt aan. De pers is op verzoek van de familie niet aanwezig bij deze rouwplechtigheid. Vanuit een speciaal persvak op straat registreren de media de gebeurtenissen.

Massale samenzang dringt door naar buiten. ,Geprezen zij de Heer… Die heel het aards gebeuren vast in handen heeft.” En dan: „Verdreven is de schaduw van de nacht.”

De verkondiging tijdens de dienst is uit Jesaja 45, meldt de liturgie. De aanwezigen zingen vervolgens samen, onder begeleiding van het koperensemble: ”Heer, het licht van Uw liefde” en na een gebed: ”Daar juicht een toon.”

Aan het eind van de plechtigheid zingen twee vrienden en een neef van de vader op verzoek van het gezin het Engelstalige lied: ”God on the mountain”. Asaf de Keijzer, -,sterk verbonden met het gezin”- vindt het ,waardevol” om zijn vrienden op deze manier van dienst te kunnen zijn

,Het is gemakkelijk te geloven als het goed gaat in je leven”, vertelt hij voor de dienst. ,Maar in deze omstandigheden, als alles wankelt, wordt het geloof op de proef gesteld. De God op de bergen is echter dezelfde God als de God in het dal. Dat geloven wij, dat willen we uitdragen met dit lied. Dat is ook het geloof van de familie.”

De ouders van de omgekomen vier kinderen willen in deze ,verschrikkelijk moeilijke omstandigheden” juist getuigen van hun „geloof en vaste vertrouwen in een rechtvaardig God, Die we niet altijd begrijpen”, legt De Keijzer uit.

Het gezin is niet bezorgd over de vier omgekomen broers, vertelt de directe vriend van de familie. „Ze twijfelen er geen moment aan dat hun jongens bij de hemelse Vader zijn. Ze zijn daar goed af. Uiteindelijk hebben ze het daar beter dan wij hier.”

David de Keijzer bezocht het getroffen gezin op de dag van de dramatische gebeurtenissen. De politie was op dat moment nog bezig met de identificatie, met het ondervragen van de broers en zussen. „De sfeer was onwerkelijk”, herinnert hij zich. „Toch was er opvallend veel rust, harmonie, vertrouwen.”

„Natuurlijk zijn er veel tranen, anders zou het onmenselijk zijn. Het verdriet is een feit. Het is tragisch wat er is gebeurd, daar kun je niet bij. We hebben daarom tegen elkaar gezegd: We moeten veel praten, veel huilen. De gebeurtenissen zijn voor hen net zo dramatisch als voor ieder ander.”

Toch staat daar iets tegenover, legt neef Jesse Jonker uit. ,Ze leven uit de zekerheid dat hun kinderen bij de Heere Jezus zijn. Daar willen ze van getuigen, dat geeft hen kracht. Ze willen iets doorgeven van de rust die ze van God ontvangen.”

Vader Lucas spreekt aan het eind van de dienst een dankwoord, vertelt belangstellende Alita Keizer na afloop. „Indrukwekkend, zo vredig als die man daar stond. De vader vertelde dat ze nog nooit zoveel rust hebben ervaren als de afgelopen dagen.” Hij spoorde volgens Alita de aanwezigen aan God te zoeken. „Hij eindigde zijn toespraak met: „Er is meer. Ontdek het zelf.””

De zware deur van de kerk zwaait open. De leden van het Leger des Heils-ensemble stellen zich in een groep op voor de kerk. De familie verlaat de kerk. Een omstander kijkt met betraande ogen toe.

De broers en zussen dragen hun broers uit. Eén, twee, drie, vier kisten achter elkaar. Linten wapperen in de wind. ”Lieve Jeftah, tot ziens.” Zo is er voor elke broer een eigen lint.

De begrafenisondernemer opent de achterklep van de lijkauto. De twee kleine kistjes krijgen een plaatsje bovenin, de twee grotere onderin. Een zus zingt zacht mee met het muziekkorps. Open handen, gesloten ogen. De elf gezinsleden nemen plaats in twee VW-busjes. Een vrouw aait de moeder door het open raam bemoedigend over haar gezicht. Ze toont het publiek een open Bijbel.

De begrafenisondernemer stelt zich op voor de lijkauto. Langzaam zet de stoet zich in beweging. Richting dodenakker. Door een haag van ensembleleden betreedt de familie de begraafplaats. De begrafenis vindt in besloten kring plaats.

De wat bijzonder vormgegeven rouwplechtigheid dwingt bij aanwezigen toch respect af. „Het was een waardige dienst”, benadrukt een belangstellende na de rouwdienst. „Er ging wat vanuit”, vult Alita Keizer aan. „Je voelde de hoop en verwachting overal doorheen.”