„Ga terug, niemand is daar om te helpen”
Hartverscheurende taferelen deden zich de afgelopen dagen voor in tal van dorpen in Taiwan, toen die als gevolg van de tyfoon Morakot door een gigantische water- en modderstroom werden verzwolgen. Vooral familieleden van gehandicapten, kinderen en bejaarden stonden voor een onmogelijke opgave om hun geliefden te redden.
Terwijl hij hevig stond te trillen, vertelde de 63-jarige Deng Chung-jung gisteren aan verslaggevers hoe hij zijn huis uit vluchtte toen hij buiten een donderend geraas hoorde. Zijn broer Deng Shun-ming (66) wist hun 86 jaar oude moeder uit haar huisje te halen en op zijn rug mee te nemen. Eenmaal buiten werden die twee alsnog door de modderstroom ingehaald en verzwolgen. Deng Chung rende terug om hen te zoeken, maar dat was tevergeefs. Op zo’n moment wreekt zich het verschil tussen een aardbeving en een aardverschuiving of modderlawine: ingestorte muren of rotsblokken zijn door reddingswerkers nog als brokjes hoop weg te halen, maar wat moet je met een modderbrij? Daar kun je je handen in zetten zonder dat zo’n verstikkende massa ook maar iets prijsgeeft. Deng Chungs broer, zo vertelde hij, werd later dood gevonden. Zijn moeder wordt nog altijd vermist.Er waren ook positieve berichten. Zo werd vandaag bekend dat 700 vermisten in de dorpen Hsiao Lin en Namashia levend zijn aangetroffen.
Vooral verzorgers van kinderen en gehandicapten waren gisteren ten einde raad omdat ze beseften hoe hulpeloos juist deze groep achterblijvers moet zijn. Vier verpleegsters in het dorp Chonghsing vielen smekend op de knieën voor hulpverleners en vroegen hen terug te gaan naar hun dorp. „Niemand is daar om onze patiënten, allemaal gehandicapte mensen, te redden. Alsjeblieft, ga terug en red hen.”
Niet iedereen in Taiwan bleek echter te beseffen hoe hoog de nood door deze ramp was, zelfs hulpverleners niet. Zo bleek medisch personeel nogal eens met strakke gezichten binnengebrachte patiënten te hebben gevraagd naar hun verzekeringspapieren, omdat ze zonder die documenten „helaas” niet konden worden geholpen. Dat de meeste slachtoffers geen tijd meer hadden gehad om die papieren op te zoeken en mee te nemen alvorens op een brancard naar het ziekenhuis te worden gebracht, ging er bij sommige artsen en verplegers kennelijk niet in. Voor hen was gisteren de oproep van de regering nodig „om alle slachtoffers –met en zonder paperassen– ” te helpen.