Wat is er op zo’n moment makkelijker en goedkoper dan een gezamenlijke steunbetuiging aan de klimaatbeheersing? De leiders van de acht grote geïndustrialiseerde landen betuigden gisteren in het Italiaanse L’Aquila hun steun aan het streven de gemiddelde wereldwijde temperatuurstijging tot 2050 binnen de 2 graden Celsius te houden. Dit in vergelijking tot de periode van vóór de industrialisering die eind achttiende eeuw begon.Moet de steunbetuiging inderdaad worden gezien als een manier om snel en goedkoop te scoren? Er wordt immers alleen gesproken van een streven en het blijft de vraag in hoeverre de betrokken landen de doelstelling zullen verwezenlijken.

De G-8-landen zegden ook hun steun toe aan reductie van de uitstoot van broeikasgassen met 80 procent of meer voor 2050. De doelstelling past in het raamwerk van het streven de totale wereldwijde emissie van CO2-gassen voor 2050 met 50 procent terug te dringen.

De leiders deden echter geen toezeggingen ten aanzien van streefdata die dichterbij liggen dan 2050. En de zeventien opkomende landen die aan de G-8-top deelnemen, wilden zich op geen enkele doelstelling vastleggen, omdat de G-8 niks wilden afspreken voor de periode voorafgaand aan 2050.

Toch zou het unfair zijn, de weigering van de opkomende landen uit te leggen als bewijs voor een mislukking van de internationale klimaatpolitiek. De steunbetuiging mag worden gezien als een belangrijke stap op weg naar de klimaattop van de VN in december in Kopenhagen. Van een mislukking is sprake als bijvoorbeeld China zich niet laat vastleggen.

Positief is deze dagen ook de houding van de Amerikaanse president Barack Obama. Het Amerikaanse staatshoofd lijkt als een katalysator te werken. Twee jaar geleden bezorgde zijn voorganger George W. Bush de Duitse bondskanselier Angela Merkel tijdens de G-8-top in het Duitse Heiligendamm nog de nodige kopzorgen. Bush wilde dat er in het slotdocument met geen woord over de gevaren van de opwarming van de aarde werd gerept. In vergelijking daarmee kan de top in L’Aquila nu al een succes worden genoemd. Obama stemde in met de verklaring die voor Bush een stap te ver was.

In december zal op de top in Kopenhagen blijken wat de mooie woorden werkelijk waard zijn. Dan moet men komen tot bindende afspraken. Want willen de opkomende landen de uiteindelijke doelstellingen in 2050 halen dan zullen de westerse landen 150 miljard dollar moeten reserveren om de Derde Wereld te helpen. In de verklaring van gisteren staat niets over de kosten en over de wijze waarop het resultaat moet worden bereikt.

Zoals zo vaak komt het na mooie woorden ook nu aan op daden die geld kosten. Een bekend gegeven is ook dat je in tijden van crisis niemand aan zijn portemonnee moet komen.