OorsprongDe grondlegger van de loopbus is de Australische David Engwicht. Bij zijn pogingen om de negatieve invloed van autoverkeer in steden te reduceren, komt hij in 1994 met de loopbus op de proppen. Het fenomeen ontwikkelt zich verder in Engeland, waar in 1995 in Hertfordshire de eerste Walk to School Week wordt georganiseerd. De Verenigde Staten volgen in 1997. De jaren daarna groeit het aantal participerende landen.

Deelnemende landen

Aan het project deden vorig jaar 42 landen mee. De spreiding van de landen is wereldwijd en concentreert zich niet op een bepaald continent. Landen als IJsland, Cuba, Israël en Taiwan nemen eraan deel.

Het aantal loopbussen is moeilijk vast te stellen, omdat het om lokale initiatieven gaat. Engeland loopt voorop en telde deze maand 140 loopbussen. Daarmee worden per week 100.000 autoritjes voorkomen.

Sommige Engelse loopbussen ontvangen financiële steun van sponsors zoals autofabrikant Kia en afvalverwerkingsbedrijf Veolia Environmental Services.

Walk to School Week

Maandag begint de Engelse Walk to School Week. Het thema is ”Walk ’n talk”. Er wordt aandacht gevraagd voor het gesprek tussen kinderen en hun ouders en kinderen onderling tijdens de wandeling. Door in de bus mee te lopen, leren kinderen sociale vaardigheden

De internationale Walk to School Month wordt ieder jaar in oktober gehouden. In 2008 lag de nadruk op de bestrijding van overgewicht. Australië houdt in deze maand de ”Walktober Walk to School Day”. De twee scholen met de grootste toename van het aantal loopbuskinderen krijgen dan de Gouden Schoenprijs uitgereikt. De drie scholen met het hoogste aantal loopbuskinderen ontvangen een geldbedrag voor de aanschaf van sportmateriaal.

Namen

Voor de loopbus zijn veel verschillende namen bedacht. In Nederland is alleen ”loopbus” in omloop.

Fransen hebben het over Piedibus, Piedbus, Pergobus of Pedobus.

De Walking Bus of Walking Schoolbus is de naam die Britten gebruiken. In Duitsland spreekt men van Pedibus of Schulbus zu Fuss.

loopbus.nl.