Een leraar moet de kunst verstaan om een arme ziel die weigert vertroost te worden, naar Jezus te zenden. Hij alleen kan immers van vrede spreken en de vrede geven die Hij spreekt. Hij kan alleen een woord te pas spreken tot een vermoeide ziel.Helaas, wat voor troost kunnen zij geven aan een arme gepijnigde ziel? Zo’n ziel zou uitroepen: Wat verbeeldt u zich om mij te troosten? Want Hij, ja, Hij is het, Die de Vader der barmhartigheid en God van alle vertroostingen is, Die mij met Zijn woorden gewond heeft, want Hij heeft mijn ziel de oorlog verklaard. Tevergeefs belooft u mij de vrede, en zegt: Laat dit uw troost zijn en stel uzelf tevreden. Want Hij heeft mijn ziel ver afgewend van de vrede. Ik moet u belijden dat ik het grootste gevaar loop om mijn eigen ziel te verliezen. O, gedenk toch het woord: Velen zullen te dien dage tot Mij zeggen: Heere, Heere, hebben wij niet in Uw Naam geprofeteerd, en in Uw Naam duivelen uitgeworpen?. Tegen wie hij ook zeggen zal: Ga weg van Mij.

Kom en zie, opdat Uw oog Uw hart mocht bewegen. Want ik ben verzekerd dat u op een bijzondere wijze gehouden bent op Mij te zien met een wenend oog.

Mr. Robert Macwair,predikant te Glasgow

(”De wekker der leraren”, 1676)