De lijdenstijd en het paasfeest zijn meer gaan leven voor gemeenten, merkt hij op. „Ze komen vaker dan voorheen bij elkaar voor een avondgebed of een korte overdenking. Dat er meer oog komt voor deze heilsfeiten, vind ik een goede ontwikkeling. Goede Vrijdag en Pasen zijn naar de Schrift. „Ja wat meer is, Die ook is opgestaan”, staat er immers. We nemen voor veel dingen vrij. Dat mag zeker voor een dag als Goede Vrijdag zo zijn.”Den Dikken studeerde in Utrecht en deed in 1969 intrede in zijn eerste gemeente, in Benthuizen. „Een leuke eenmansgemeente”, typeert hij die. „Je eerste gemeente is je eerste liefde. Ik vond het dan ook moeilijk om er weg te komen. Voor heel wat beroepen heb ik bedankt.”

Desondanks kon hij „wel op de Veluwe aarden.” In 1977 deed de geboren Giessendammer intrede in Oldebroek. „De mensen waren er kerkelijk meelevend. Ik heb dat altijd gewaardeerd.”

Er lagen ook diepe schaduwen over de jaren in Oldebroek. De predikant en zijn vrouw verloren er hun zoon Christiaan, toen deze dertien maanden oud was. Ds. Den Dikken: „Hij was een zwak kind, had geen milt. Altijd was er de zorg dat hij niet oud zou worden.”

In dezelfde periode, nu ongeveer twintig jaar geleden, kwam hun huwelijk zwaar onder druk te staan.

„Dat werd duidelijk op een heftige wijze. Ik voelde me machteloos, ontredderd. Hoe moest ik handelen? Ik diende een gemeente en we hadden opgroeiende kinderen. Ondanks alle hulpverlening trad er geen verbetering op.”

Behalve als gemeentepredikant werkte ds. Den Dikken als docent beroepsethiek en bedrijfsethiek op de christelijke meao in Amersfoort. De directeur benaderde hem in 1993 voor een fulltime baan op de school. „Daar heb ik toen bewust voor gekozen. Ik wilde de druk van het pastorieleven wegnemen en de gemeente problemen besparen, hoewel ik in hart en nieren predikant ben.”

Ds. Den Dikken kreeg ontheffing uit het ambt met de bevoegdheden van een emeritus predikant. „Een prachtbaan”, vond hij het doceren van ethiek. „De studenten, van 18 tot 22 jaar, hadden de moeilijke leeftijd gehad. Je voerde goede gesprekken over hoe je het geloof vormgeeft. Medisch secretaresses leidde ik op. En mensen die in het bedrijfsleven, de accountancy terechtkwamen.”

De onderwerpen van toen duiken nu op in het nieuws, zoals de graaicultuur en overmatige beloningen. „ Ik heb moeite met managers van bijvoorbeeld nutsbedrijven, die miljoenen verdienen met gewoon het uitoefenen van hun taak. Nee, dat heb ik mijn leerlingen destijds niet bijgebracht. Al zeiden sommigen wel eens: „Ik rij u later hard voorbij in een dikke BMW.”

Ook het fulltime docentschap bracht geen verbetering in de persoonlijke situatie van ds. Den Dikken. „Ons gezin is door donkere perioden heengegaan. Vanwege opvoeding, ambt en een opgroeiend gezin heb ik het nooit op een breuk durven laten aankomen. Zo zit ik niet in elkaar.”

Toch verloor ds. Den Dikken zijn vrouw. „Ik verloor mijn vrouw aan het leven. Twee jaar geleden werd van de andere zijde duidelijk de keuze gemaakt om op gescheiden wegen verder te gaan. Mijn wijkpredikant las vorige week, toen hij mij bezocht in verband met mijn ambtsjubileum, Psalm 124. Daarin staat onder meer: „Ten ware de Heere, Die bij ons is geweest”, en aan het eind: „Onze hulp is in de Naam des Heeren Die hemel en aarde geschapen heeft.” Zo is het en zo voelt het. In mijn jeugd heeft God mij geroepen tot het ambt van predikant en Hij is getrouw. Het leven verloopt niet altijd even gladjes en volgens onze verwachtingspatronen. Maar het is heel mooi om een instrument te zijn in Zijn hand. Om in deze gebroken wereld te verkondigen dat Hij de Heiland is, de Heelmaker van onze gebroken relatie met God.”

Sinds zijn emeritaat sprong ds. Den Dikken bij in het pastoraat in negen gemeentes, onder meer in Zeist, Bilthoven, Lelystad, Achterberg en Wapenveld. Nu is hij nog werkzaam in Hattem, Harderwijk en Heerde. ’s Zondags gaat hij meestal twee keer voor.

„Gods leiding heb ik duidelijk ervaren in mijn leven. In mijn roeping, in het overwegen van beroepen en de mogelijkheid om het onderwijs in te gaan. Ik sloeg een zijpad in, maar mocht toch volop bezig blijven in de gemeenten. Daar ben ik heel dankbaar voor.”