Blijkbaar kon Barak geen afstand doen van het regeringspluche. Tegen de zin van zo’n beetje de helft van zijn partijgenoten gooide hij het op een in het geheim gesloten akkoordje met Likudleider en formateur Benjamin Netanyahu. Die sprak dinsdag –volledig misplaatst– van een „eenheidsregering die goed voor het land zal uitpakken en stabiliteit in Israël zal brengen.” De „grote winnaars” van ­de coalitieonderhandelingen zijn volgens Netanyahu de Israëlische bur-gers.Niets is minder waar. Er is geen sprake van een eenheidsregering. De Arbeidspartij vormt slechts een vreemde linkse eend in de bijt van een rechtse tot extreem rechtse coalitie. Op het gevaar af een scheuring in zijn partij te veroorzaken, meende Barak echter voor regeringsdeelname te moeten kiezen.

De grote verliezer is natuurlijk Benjamin Netanyahu. Na de verkiezingen riep hij om het hardst dat er recht moest worden gedaan aan de uitslag. Het volk had gesproken en rechts had duidelijk winst geboekt, ondanks het feit dat de centrumpartij Kadima als grootste uit de bus was gekomen. Nu ”Bibi” een linkse partij aan boord haalt, die ook nog eens fors verloren heeft, maakt hij zichzelf er bepaald niet geloofwaardiger op.

Daar komt bij dat Netanyahu belangrijke ministersposten als Defensie en Buitenlandse Zaken aan coalitiepartners heeft moeten afstaan. Onderhandelingen hebben altijd een prijs, maar de concessies die de Likudleider heeft moeten doen, staan niet in verhouding tot de politieke werkelijkheid. Zoals Barak zich van zijn achterban heeft vervreemd door in deze coa­­­-litie te stappen, zo heeft Netanyahu zich de woede van diverse Likudprominenten op de hals gehaald door ministeries te vergeven die aanvankelijk aan zijn eigen partij waren beloofd.

Of de nieuwe regering, die naar verwachting maandag wordt beëdigd, in de praktijk fatsoenlijk zal kunnen functioneren, is uiterst twijfelachtig. Over belangrijke kwesties als het vredesproces met de Palestijnen, onderhandelingen met buurland Syrië of het ontmantelen van Joodse neder-zettingen op de Westelijke Jordaan-oever lopen de standpunten binnen de coalitie ver uiteen. De ideeën van de Arbeidspartij en het extreem rechtse Yisrael Beiteinu staan zo’n beetje diametraal tegenover elkaar.

De Arbeidspartij mag dan niet in de oppositiebankjes plaatsnemen, de kans is groot dat de socialisten nu vooral binnen de coalitie politiek tegenwicht zullen gaan bieden. Voor sommige ideeën van Yisrael Beiteinuleider Avigdor Lieberman kan dat geen kwaad. Maar of het land daardoor effectief kan worden bestuurd, is zeer de vraag. Om over de toekomst van het vredesproces in het Midden-Oosten nog maar te zwijgen.