Perron 4 en 5 van station Amersfoort boden jarenlang een doodse aanblik. Tot de invoering van de nieuwe dienstregeling er ruim twee jaar geleden weer voor het nodige treinverkeer zorgde. Op dat moment kwam ook de lang leegstaande perronwachterswoning uit 1905 beter in beeld. Begin deze maand opende een bijzonder restaurant er z’n deuren: ”Perron 4/5 volgens Tollius”, uitgebaat door het echtpaar Peter Gertenbach en Caroline van der Vlies, beiden 47 jaar. Het is het eerste restaurant dat is gevestigd in historisch stationserfgoed onder het NS-label ”1e klas genieten”. Opties voor een mogelijk vervolg zijn onder meer Amsterdam-CS en Haarlem, aldus de NS.Gertenbach en Van der Vlies gelden als gedreven restauranthouders. In Amersfoort zijn ze bekend vanwege ”Tollius” aan de Utrechtseweg en ”Sober” in een voormalige Nefkensgarage. Ze ontmoetten elkaar ooit op de Middelbare Hotelschool. In de keistad zijn ze sinds zestien jaar zichtbaar: eerst alleen met Tollius (40 stoelen), later kwam Sober (120 stoelen) erbij.

Levensgenieter
Gertenbach: „Tollius was de Amersfoorter Jan van Tol, een tijdgenoot van Sweelinck die ook madrigalen en motetten schreef. Als levensgenieter en kenner van de Italiaanse keuken werd hij kapelmeester aan het hof van Umbrië. Daar verlatijnste hij zijn naam, zoals gebruikelijk was.” Het derde restaurant van Gertenbach en Van der Vlies moest nadrukkelijk niet dezelfde naam hebben als de nummer één, maar mocht er wel aan worden gelinkt, zegt hij.

Toen een NS-directeur die Tollius en Sober regelmatig bezocht met het voorstel kwam om na te denken over een restaurant op het station, waren de twee restauranthouders meteen enthousiast. Er reden nog heel veel treinen langs het pand voordat de periode van over en weer voorstellen formuleren en plannen presenteren ten einde was, maar de samenwerking met de NS verliep perfect, aldus Gertenbach. „Onze ideeën over authenticiteit, eerlijkheid, klasse en nostalgie pasten naadloos in elkaar. Er moest iets ontstaan dat de uitsmijter en de schnitzel zou ontstijgen, en toch betaalbaar zou zijn voor een breed publiek.”

”Volgens Tollius” heeft qua inrichting en uitstraling het nodige gemeen met ”Tollius”. Hoofdkleur is donkergrijs -op de klank af saai, maar het tegendeel is waar- op plafond, wanden en op de authentieke spanten. In het midden een lange bank die café- en restaurantgedeelte scheidt. „Aan de ene kant is gedekt, aan de andere niet. Komen er meer eters voor het restaurant, dan dekken we snel bij aan de cafékant.”

Koffie met appelgebak
De Spoorwegen deden de verbouwing, het interieur is van de uitbater en de huurprijs is „gepast”, aldus Gertenbach. „Een marktonderzoek vooraf? Geen optie: er was geen voorbeeld. Amersfoort telt 150.000 inwoners en er zijn dagelijks 17.000 in- en overstappers op het hoofdstation. Wat kun je daarvan verwachten? Komen er honderd mensen per uur voor koffie met appelgebak of eten ze meteen van de restaurantkaart?”

Na een periode proefdraaien ging het restaurant begin deze maand echt open. De nadruk van bezoekers ligt tot nu toe op de avond. „De reiziger van overdag drinkt met mate koffie of thee. In het begin stonden ze met een bekertje kioskkoffie naar binnen te kijken en staken hun duim op naar ons, zo van: geweldig! Die treinreiziger ontdekt ons steeds meer. Mensen ervaren ook dat ze -hun trein vertrekt toch elk kwartier- rustig kunnen zitten.” De echte eters zijn er vooral ’s avonds; de helft daarvan komt gewoon uit de stad.

Voor wat betreft de kaart is het begrip ”eerlijkheid” nadrukkelijk het leidmotief, zegt Gertenbach. „Dat geldt voor de ingrediënten, dat geldt voor de bereiding. Liever een eerlijk, smakelijk product dan een mindere variant met veel poespas eromheen. Opsmuk vermijden we. Ik ben niet zo biologisch ingesteld, dat is me iets té. Maar een koe moet een koeienleven hebben gehad, een kip een kippenleven en een komkommer moet naar komkommer smaken. We doen veel met lokale producten, waarbij lokaal wel iets verder reikt dan tot Leusden of Zeist.”

Origineel
De fraai vormgegeven kaart ”cafe en om mee te nemen” biedt originaliteiten zoals een boterham met leverworst of bloemkoolsoep met bresilienne van brood. Op de even mooie restaurantkaart staat wel diezelfde soep van 6 euro maar niet de leverworst en kost gebraden speenvarken met kruiden en witte kool 15 euro. „We wilden er geen arrogante zaak van maken: de doorsneereiziger moet er terechtkunnen tegen prijzen van iets boven die van de kiosk. Onlangs zat er in de ene hoek een zwerver met het broodje leverworst, aan de andere kant een heer met vlinderstrik met een zeetongetje. Dat verdroeg elkaar prima. En zo zien we het graag.”