Lloyd-Jones benadrukt dat voor de gelovigen het kruis niet alleen hoort bij de eerste fase van het christelijk leven. „Wij gaan niet van het kruis naar de heiligmaking, maar we vinden onze heiligmaking in het kruis.” Rechtvaardiging en heiliging zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar heiliging volgt niet automatisch. „Geloof is niet passief, het is heel actief.” Wij moeten niet wachten op ervaringen, maar wandelen in het geloof. Niet wie gevoelt, maar wie gelooft wordt behouden.Heiliging is voor Lloyd-Jones meer dan overgave; er moet ook gestreden worden. ’Gewoon’ Bijbellezen is niet genoeg, je moet je de leerstukken daarin eigen maken en die toepassen in je leven: „Ik spreek tot mijzelf als ik ’s morgens opsta en zeg: „Je bent een mens gemaakt naar Gods beeld, je draagt een zekere waardigheid!” Spreek tot uzelf over zonde, onderzoek uzelf.” „Vervolgens moet u tot uzelf spreken over het kruis - en zeg: Als Hij is opgestaan ben ik met Hem opgestaan.” „Spreek tot uzelf ook over het vergankelijke karakter van uw leven hier en over de glorie van het leven dat komt.” „Ik sla mijn tent iedere avond een dagreis dichter bij de hemel op.”

Groot is de ruimte die het Nieuwe Testament geeft aan ethisch onderwijs, aan praktische zaken in ons dagelijks leven, zo maakt Lloyd-Jones duidelijk. Een preek bij de inhuldiging van koningin Elisabeth in 1953 gaat over de tekst: „Vreest God, eert de koning” (1 Petrus 2). Onze eerste loyaliteit ligt niet bij ons volk, maar bij God en Zijn gemeente, al worden de „natuurlijke ordeningen” niet doorbroken. De christen eert de koningin niet op een wereldlijke manier. Hij is „in alles anders”, aldus Lloyd-Jones. Actuele prediking!

Ernstig misverstand
Het heet een ernstig misverstand als men zegt dat de Heilige Geest pas komt bij hen die geloven, want het is de Geest die ons tot geloof brengt. Tegenover Geestdrijvers benadrukt Lloyd-Jones dat de Trooster niet werkt zonder het Woord van Christus (Joh. 16). Zonder Hem is een bevrijding van verslaving nog geen heiliging. „Wordt vervuld met de Geest” legt hij geladen maar beheerst uit. Tegenover vele evangelische christenen wordt Paulus’ vermaan in Efeze 5 en 6 over de verhouding tussen man en vrouw, ouders en kinderen, heren en slaven letterlijk genomen en dus ook als wederzijds geldend beschouwd.

”Vervuld met de Geest” is volgens Lloyd-Jones: geregeerd worden door de Geest. Zo was het met de Zoon Zelf. Het bekende beeld van een reddingsgordel of dat van ijzer in het vuur maakt ons te lijdelijk, meent de Engelse prediker. Beter is het beeld van het evenwichtsorgaan, dat ons bij zeeziekte reguleert.

In een hoofdstuk over Jezus’ gebed, ”Opdat zij allen een zijn”, zegt Lloyd-Jones dat de oecumenische beweging deze bede losmaakt uit het verband. Jezus bedoelde geestelijke eenheid, niet organisatorische eenheid. Daarvan gaat zelfs de gevaarlijke suggestie uit dat de leer er niet toe doet. Dat is raak, maar hier heb ik ook een vraag. Jezus zei toch ook: „Opdat de wereld gelove”? Dat vraagt wel zichtbare eenheid. Lloyd-Jones noemt zelf de verdeeldheid in de gemeente van Korinthe; maar Paulus blijft deze gemeente wel aanspreken als gemeente Gods, en spiegelt haar met Israël, het verbondsvolk. Maar van verbond lees ik niets. Waarom niet?

De dokter
De vraag kan worden gesteld waarom Lloyd-Jones eigenlijk in het Nederlands wordt vertaald en in de gereformeerde gezindte uitgegeven. Het doet even vreemd aan dat ”de dokter” onze Statenvertaling gebruikt en ”Heere” zegt. Wij moeten deze non-conformist niet annexeren, maar hij kan onze Nederlandse patstellingen wel doorbreken. Hij heeft in het Londen van de 20e eeuw „de raad Gods uitgediend.” Hij spreekt nog nadat hij gestorven is.

David Martyn Lloyd Jones (1899 1981) werd bekend als predikant van de Westminster Chapel in Londen, maar hij kwam uit Wales. Hij studeerde eerst medicijnen aan een beroemd Londens ziekenhuis en promoveerde daar ook, maar kwam in de crisis en voelde zich door God geroepen tot prediking met diagnose en therapie. In zijn eerste gemeente in Wales trok hij met een prediking zonder franje vele arbeiders, in Londen in oorlogstijd militairen, verpleegsters en studenten. Hij was non corformist (methodist, congregationalist), maar hoewel geroepen door een arminiaanse collega, calvinist inzake Gods soevereiniteit.

Hij werd in 1947 voorzitter van IFES, de interkerkelijke evangelische studentenbeweging. Hij had zelf geen theologie gestudeerd, maar hield wel predikantenconferenties en richtte een seminarie op. Lloyd Jones was tegen ”calling for decisions” (oproepen tot beslissen), dat een beroep doet op gevoel of vrije wil. Het Woord moest het doen. Hij wilde alle ”evangelicals” bundelen. De Bijbelse leer moest de basis zijn voor de kerkelijke eenheid en daarom meende hij dat de evangelicals in de Anglicaanse Kerk niet consequent waren.

Lloyd Jones distantieerde zich ook van het „geïsoleerd preken” van de Amerikaanse evangelist Billy Graham, die hij overigens wel ontmoette. Hij sprak zelfs van de „zangduivel.” Hij preekte graag uit Paulus’ brieven en meende dat Rom. 7:14 (”ik ben vleselijk”) slaat op de overtuigde zondaar. De doop of verzegeling met de Heilige Geest (Ef. 1) was wel een „tweede fase”, maar niet zoals dat bij de pinkstergemeenten wordt uitgelegd. Lloyd Jones beriep zich op de puriteinen. Spurgeon inspireerde hem en zelf werd hij wel de laatste der puriteinen genoemd.

Lloyd Jones verfoeide oppervlakkigheid. Spreekt hij daarom zo vaak over ”moeten”? Zelfs ”Het woord van Christus wone rijkelijk in u” heet bij hem een bevel: het móét. Hij maakt dus van de aanvoegende wijs een gebiedende wijs. Wij zijn hier bepaald in een ander klimaat dan bij Kohlbrugge, maar ook dan bij Andrew Murray, de Zuid Afrikaanse heiligingsprediker.