Behalve Nederland liet het gezin in 1992 ook de scholen achter. De Pieter Zandt, waaraan Coster lesgaf, en de school van de kinderen. Een „schamele onderwijssituatie” kwam ervoor in de plaats. „Zeer seculiere scholen waar we geen moment vreugde aan beleefden.”De kinderen pakten meteen zowel het Spaans als het Catalaans op. Binnen een jaar waren ze drietalig. „Ze hebben deze periode alle zes ervaren als een verrijking.” Vijf van hen studeren en werken nu in Nederland. Voor Coster en zijn vrouw werd pas na een aantal moeilijke jaren duidelijk waarom Zuid-Europa hun bestemming was.

In Spanje zou hij zich voor een periode van tenminste drie jaar gaan wijden aan het coördineren, evalueren en vernieuwen van schriftelijke Bijbelcursussen. Een taak die, zo bleek, geen werkweek besloeg en die een langdurig verblijf in het buitenland niet legitimeerde. Het echtpaar zag zich met de moeilijke vraag geconfronteerd of de last die het gezin was opgelegd wel nodig was geweest, of het werk in Spanje hun verblijf daar waard was.

Kortetermijnzending, stelt Coster daarom, is gebaat bij een beperkte en specifieke taak, zoals een educatieve of een pastorale. Onder die voorwaarde is hij een groot voorstander van kortetermijnzending. „Een paar maanden theologische vakken doceren is een heel vruchtbare vorm van werken, budgettair gezien voordelig en het zorgt voor een soepele verhouding tussen de zendende en de ontvangende kerk. Een dergelijke taak uitoefenen gebeurt op plaatsen waar de kerk al aanwezig is.

Kerkstichting daarentegen kan níét op korte termijn. Daarvoor is inculturalisatie nodig. Je moet deel gaan uitmaken van het volk - al kan dat nooit helemaal. Je moet de taal goed spreken. Wij wonen in een land dicht bij Nederland. Zelfs dan kost het aanpassingsproces tijd. Laat staan in een land met een totaal andere cultuur.”

Doelend op zijn gevoelens bij het bekijken van sommige fotoboeken: „Ik weet hoe de zorg ons hart omklemde. Achteraf zeg je: het was te zwaar. Omdat we niet goed voorbereid waren en omdat de taak niet voldoende inhoud had. De stap die wij zetten, zou ik anderen afraden. Maar niemand raadde hem óns af.

Wij zijn er niet onder bezweken. Tegen een uitzendende kerk of organisatie zou ik willen zeggen: weet wat je doet. Je kunt o zo gemakkelijk levens verwoesten, een taak opleggen die te zwaar is. Daarom pleit ik voor een duidelijke taakstelling.”

Behalve risico’s voor het gezin op „moreel-geestelijk vlak” voorkomt een duidelijke taakstelling volgens Coster ook schijnresultaat: „Dat iemand hard rondloopt, maar niet voldoende ervaring heeft om iets te betekenen en de fijngevoeligheid mist om te weten of hij echt welkom is. Mijn ervaring is dat er veel fout gaat op dit gebied.”

Sektarisch
Van zijn werkgever, de Spaanse Evangelische Zending (SEZ), kreeg Coster de vrijheid om te onderzoeken waar er een taak voor hem lag. De evangelist ging in 1994 weer het onderwijs in en doceert op dit moment aan vier verschillende Spaanse Bijbelscholen. Daarnaast is hij predikant in een Spaanse gereformeerde kerk. Korte termijn werd dus lange termijn. Coster: „Dat lag niet direct in de lijn van de verwachting. Maar na een verblijf van vier, vijf jaar werd ik werkelijk deel van de Spaanse context waarin ik werk.

Deze context stelt je op de proef: je past je aan, of je vertrekt. Wie zich aanpast, kan zich nuttig maken. Zendelingen deden hier in het verleden nogal wat stof opwerpen. Toen wij begrepen waar wij ons in begeven hadden, was dat echt een beetje schrikken. Konden we deze kans, nu we het vertrouwen hadden gewonnen, zomaar laten liggen? Er lag een claim op ons.” De Nederlandse familie bleef in Spanje.

Spanjaarden respecteren Noord-Europeanen. Dat had Coster mee. Als uitgesproken gereformeerde protestant was hij echter een „sektarisch en marginaal” verschijnsel tussen de Spaanse evangelischen. Spanje heeft bovendien slechte ervaringen met militante gereformeerden. „Ik moest leren hoe ik een bijdrage kon leveren zonder een bedreiging te zijn. Als ik mij militant had opgesteld, zou ik alle vertrouwen verloren hebben.”

Op de scholen onderwijst de evangelist „met veel vreugde” Bijbelse vakken, kerkgeschiedenis, missiologie en dogmatische vakken. „Ik let erop dat ik verschillen in belijden slechts met Bijbelse argumenten uitleg. De Spaanse evangelische wereld heeft mij veel vertrouwen gegeven. Regelmatig hoor ik: „Jij zegt de dingen anders.” De sfeer is hier Amerikaans. Ik ben een Europese protestant met gereformeerde bagage. Dat is de bijdrage die ik lever.”