Ook Herman Van Rompuy, maandag door de Belgische koning Albert benoemd tot formateur, zet er de vaart in. Maandagmorgen om tien uur is hij begonnen met gesprekken met de voorzitters van de vijf coalitiepartners (Vlaamse en Franstalige christendemocraten en liberalen en Franstalige socialisten). Ze werden afzonderlijk door hem ontvangen.Van Rompuy, nu nog Kamervoorzitter, wordt naar verwachting ook de nieuwe premier. Hij volgt Yves Leterme op, die eerder deze maand aftrad na beschuldigingen dat hij de rechtsgang over de verkoop van Fortis had willen manipuleren.

Behalve Leterme moet ook minister van Justitie Jo Vandeurzen worden vervangen in het nieuwe kabinet. Vandeurzen zou een van de hoofdrolspelers zijn geweest bij het onder druk zetten van de rechterlijke macht.

Leterme en Vandeurzen ontkennen allebei dat hen blaam treft. Het Belgische parlement is van plan een onderzoek te houden naar de zaak.

De Belgische kranten legden er maandag de nadruk op dat de christendemocraat Van Rompuy helemaal geen formateur en premier wilde worden en slechts na veel aandringen van de koning toehapte. „Formateur tegen wil en dank”, schrijft Het Laatste Nieuws. Le Soir had het over „de nummer één die hij niet wilde zijn.” De Standaard toonde wel begrip voor de weerzin bij Van Rompuy tegen zijn nieuwe functie. „In België wil niemand die rotbaan.”

De koning stelde Van Rompuy (61) aan als formateur op aanraden van oud premier Wilfried Martens, die zich had opgezadeld met de taak politieke leiders te peilen om zo vlug mogelijk met een nieuwe regering te komen. Van Rompuy zal zich nu gaan richten op het bereiken van een coalitieakkoord met de leiders van de vijf coalitiegenoten, waarna de koning hem in zijn nieuwe ambt zal inwijden.
Van Rompuy wordt gezien als de betrouwbare kapitein die België zo hard nodig heeft na achttien maanden van geruzie door de Nederlandstalige en de Franstalige coalitiegenoten onder Leterme. Minister van Financiën Didier Reynders gaf aan dat de coalitiepartners hun termijn tot 2011 willen uitdienen.

De Belgische politiek verkeert al anderhalf jaar in een haast permanente staat van crisis.