Mijn partij, de ChristenUnie, kwam in februari 2007 in de regering. Vanuit ons gezichtspunt was dit een zegen: voor de eerste maal in de geschiedenis konden we een grotere invloed uitoefenen op onze samenleving vanuit ons duidelijk Bijbels geïnspireerde politieke programma.Maar er rezen ook twee belangrijke vragen: wat zal de ChristenUnie doen met de verkregen macht en wat zal de macht doen met de ChristenUnie?

Het antwoord op de eerste vraag is voor mij duidelijk: het moet een christen niet te doen zijn om macht op zich. Macht is geen doel, maar een middel. Het is waar, politiek heeft alles te maken met macht, maar in de christelijke politiek staat macht in dienst van de gerechtigheid van het Koninkrijk der hemelen!

Het antwoord op de tweede vraag kunnen we pas geven aan het einde van deze kabinetsperiode. Ik ben mij echter volledig bewust van het belang om de verleidingen te onderkennen die regeermacht met zich meebrengt. We willen de neiging om ons aan te passen aan de ”manieren van de wereld” en willen niet vergeten wie we zijn en waarom we hier in de eerste plaats zijn. We weten heel goed dat compromissen horen bij de politiek, maar we laten onszelf niet dwingen onze eigen overtuigingen en ons politieke geweten op te geven. We hebben elkaar beloofd gedurende deze kabinetsperiode te blijven nadenken over deze zaken.

Deze bespiegelingen over de mogelijkheden en risico’s van deelname van christenen aan een regering brengen mij op een tweede onderwerp. Is er in de 21e eeuw in Europa perspectief voor politiek in het voetspoor van Jezus?

Eeuwenlang is Europa het continent geweest van waaruit het christendom zich over de wereld heeft verspreid. Vandaag de dag wordt Europa echter vaak ”postchristelijk” of ”seculier” genoemd, en al verschillende decennia neemt de invloed van christenen in hoog tempo af. Dit geldt ook voor Nederland. Tien jaar geleden was het nauwelijks voorstelbaar dat een uitgesproken christelijke partij deel zou uitmaken van de coalitie. Toch is dit vandaag de werkelijkheid.

Wat zegt dit? Volgens mij is dit een teken dat we niet leven in een ”postchristelijk” tijdperk, maar overgaan naar een ”postseculier” tijdperk. Het rationalistische modernisme en secularisme is ingehaald door haar eigen kind, het postmodernisme. De groeiende invloed van religie op het politieke vlak heeft de verlichtingsprofeten, die het einde van religie en de dood van God verkondigden, het zwijgen opgelegd.

Natuurlijk moeten we realistisch zijn. We leven weliswaar in een postseculiere wereld en religie is terug in het centrum van de samenleving. En het christendom is weliswaar de grootste en nog steeds snelst groeiende wereldgodsdienst, maar dat betekent nog niet dat we een herleving van het christelijk geloof in Europa beleven. We lopen nog steeds aan tegen de culturele invloed van het ongeloof en we zien nog steeds niet dat Europa terugkeert tot het geloof dat zijn cultuur en identiteit heeft gevormd.

Wat we echter wel zien, zijn nieuwe mogelijkheden voor wat ik wil noemen politiek in het voetspoor van Jezus. Er is een hoopvol perspectief in Europa voor politiek gegrond op het geloof.

Prioriteiten op deze agenda zijn volgens mij: zorg voor de zwakken en de armen, vooral nu de kredietcrisis ons gemakkelijk de armoede en de voedselcrisis die er ook zijn, doet vergeten. Ook is er de wereldwijde uitdaging van klimaatverandering en andere milieucrises die niet alleen Gods schepping bedreigen, maar ook de levenskwaliteit van miljoenen mensen en toekomstige generaties.

Een andere uitdaging is het respect voor het leven, van het ongeboren leven tot de terminaal zieken. Met goede zorg kunnen we alternatieven bieden voor abortus en euthanasie. Door onze invloed is dit regeringsbeleid geworden in Nederland.

Mededogen
Speciale aandacht vraag ik voor de situatie van onze jeugd en onze gezinnen. Door toedoen van mijn partij is dit een prioriteit van onze regering geworden. Ik vraag uw aandacht voor de strijd tegen kindermishandeling, voor de zorg voor kinderen die lijden onder de echtscheiding van hun ouders, voor het versterken van gezinsstructuren. Ik vraag uw aandacht voor het beschermen van onze kinderen tegen drugs, alcohol, seksueel ongezond gedrag en het voorkomen van tienerzwangerschappen. Laten we onze jongeren het perspectief bieden van goed onderwijs, een baan en liefdevolle zorg. Kortom, laten we hun een toekomst geven!

Ten slotte, de schaduw van het christelijke verleden van Europa moet ons bemoedigen om een geest van ootmoed te hebben. Onze toon in de publieke arena moet er een zijn van mededogen in plaats van veroordeling. Maar wat onze omstandigheden ook zijn, in wat voor cultuur we ook werken, en in welke positie we ons ook bevinden, Jezus roept ons op om zout en licht te zijn. Hijzelf is de lichtende Morgenster. Zoals Paulus schrijft in Romeinen, de nacht is bijna voorbij, de dag is dichtbij gekomen. Laat ons leven als kinderen van het licht, als volgelingen van Christus, ook in de politieke arena in ons postseculiere Europa.

De relevantie van christelijke politiek hangt af van het vertrouwen op en de gehoorzaamheid aan de Heere God. Laten we standvastig en onbeweeglijk zijn, altijd overvloedig in het werk van de Heere, omdat we weten dat in de Heere onze arbeid niet tevergeefs is (1 Kor. 15:58).

De auteur is minister voor Jeugd en Gezin.