Ik wil u een vraag stellen, o, mijn ziel. Waarom komt u toch zo traag tot de plicht van zelfonderzoek? Als u door het getuigenis van uw geweten genoodzaakt wordt aan het werk te gaan, waarom doet u het dan maar zo half? Of wilt u uzelf wijsmaken dat het voor u niet zo nodig is?Wanneer dat zo is, bent u nog niet ontdekt aan uw eigen bedrieglijke hart. Wek uzelf dan toch op en zet uw hart op uw wegen. Spreek met uzelf en ga niet weg totdat u een antwoord hebt ontvangen, want hoe dikwijls vreest u het vonnis van uw eigen geweten? Komt dat omdat het iets zeggen zou wat u niet graag hoort? Komt dat omdat u de onrust van uw hart niet zoekt? Denkt u dat een zorgeloze slaap beter voor u is dan het gevaar te zien?

O, dan is het tijd dit te verhoeden. Ja maar, zegt u, ik mocht me eens bedriegen, het zijn zaken van zeer groot belang. Dat de zaak van zo’n groot gewicht is, gelooft u niet. Dat blijkt uit uw nalatigheid. Als het gewicht van de zaak op uw hart kwam, zou u niet rusten voor u wist hoe het met u stond. O, mijn ziel, bedrieg u toch niet. Het zijn maar voorwendselen om uzelf te rechtvaardigen. Dat het werk moeilijk is, neemt uw verplichting niet weg. Het moet u juist meer aansporen. Ik vrees dat het uw luiheid en eigenliefde zijn die hier voedsel zoeken.

N. N. (Eens Christens zelfonderzoek, 1727)