Ik kan me vergissen, maar ik heb de indruk dat de Heere in afgescheiden kerken niet vaak als Vader wordt aangesproken. Ik weet niet hoe het is in de persoonlijke gebeden, maar een openbaar gebed begint daar niet vaak met de woorden „barmhartige Vader” of „trouwe Vader.” Wie de liturgische gebeden achter in het psalmboekje bekijkt ziet dat in verreweg de meeste gebeden de Heere wel wordt aangesproken als Vader. Zijn we iets kwijtgeraakt? Hoe komt dat?Ik denk niet dat het te maken heeft met het feit dat in deze gemeenten de intieme relatie met de Heere minder dan elders wordt ervaren. Het bevindelijke leven neemt er juist een belangrijke plaats in.

Reactie
Misschien is het een reactie. Dan is de vadernaam uit de aanspraak in de gebeden verdwenen in verband met het vrijmoedige en vaak oppervlakkige gebruik van vader in kringen waarin alle gedoopten gezien worden als ware kinderen van God.

Misschien ook is de vader-kindrelatie te ver naar achteren geschoven in het geestelijk leven. Alsof dat iets zou zijn voor een christen die al enige geestelijke groei heeft doorgemaakt.

We mogen ons wel eerbiedig afvragen of dit past bij het onderwijs dat de grote Ambtsdrager gaf. Het heeft ons wat te zeggen dat de Heere Jezus zo vaak de woorden „Uw vader” gebruikt, als hij met de discipelen spreekt over hun God. „Uw hemelse Vader weet dat gij deze dingen behoeft.” „Uw Vader weet wat gij van node hebt, eer gij hem bidt.” „Zo zal ook uw hemelse Vader u uw misdaden vergeven.” En nog nadrukkelijker legt Hij Zijn kinderen het woord Vader in de mond, als Hij zegt: Bid aldus: „Onze Vader, Die in de hemelen zijt.”

Aanmoediging
Waarom zou de Heere Jezus die naam van Vader zo vaak gebruiken in gesprekken met Zijn discipelen? Zou het niet zijn om hen aan te moedigen om vrijmoedig gebruik te maken van het onbegrijpelijke feit dat God hun Vader wil zijn?

Vanaf het eerste begin van het geestelijk leven is het zo bijzonder om over die vadernaam te mediteren. Wat een verwondering. Wat een ontzagwekkende rijkdom! De oudvaders wisten uit deze bron te putten. Om een voorbeeld te noemen: Thomas Watson wist in zijn verklaring van het Gebed des Heeren niet waar hij moest beginnen en eindigen het ging over de rijkdom in de vadernaam.

De Heere wil als Vader Zijn kleinste kind bij de hand nemen om hem iets te leren. Hij is met Vaderlijke liefde over Zijn kinderen bewogen als Hij tranen in hun ogen ziet. Tranen vanwege de zonden. Of tranen vanwege de moeiten van het leven. Een vader leest vriendelijk en met vreugde een brief van zijn kind, ook al staan er fouten in en al zijn de letters hanenpoten. Zo ziet de hemelse Vader met blijdschap en liefde de werken van Zijn kinderen, ook al moeten ze die zelf veroordelen vanwege alle onvolkomenheid en ongerechtigheid. De Heere straft Zijn kinderen als een Vader. Nooit boven mate. Altijd in liefde. Met milde handen en vriendelijke ogen. Hij wil het bittere medicijn verzoeten met de honing van Zijn genade, met de olie van Zijn vrede.

Vrije toegang
Soms is een aardse vader druk. Heeft hij belangrijke telefoontjes te doen en moet hij veel dingen regelen. Als iemand een afspraak wil maken, kan dat niet meteen. Geen tijd. Maar als de deur langzaam opengaat en er zo’n klein hummeltje aarzelend binnenkomt en op zijn schoot klimt, legt hij het werk neer. Zo hebben Gods kinderen altijd vrije toegang tot de troon der genade. Dan mogen ze ervaren dat de Heere zo veel vaderlijke aandacht voor hen heeft, alsof Hij maar één kind had om voor te zorgen.

Deze almachtige Vader beschermt Zijn kinderen voor het kwaad. Hij geeft Zijn kinderen signalen van Zijn vaderlijke liefde: een antwoord op het gebed, een verlevendiging van het hart. Hij neemt het als een vader voor Zijn kinderen op. Hij wil als een liefhebbend Vader een lege plaats in het leven met Zichzelf vervullen. Hij heeft een heerlijke erfenis voor Zijn kinderen bereid. Wat zijn kinderen met zo’n Vader gelukkig.

Ik besef terdege dat dit een teer onderwerp is. Dit is natuurlijk geen thema voor forse standpunten of felle discussies. Zeker niet. Het onderwerp is wel belangrijk genoeg om eens over na te denken. In de preek van afgelopen zondag werd de vraag gesteld wat het zou betekenen als de jongeling, die net van de zwijnen teruggekeerd in de armen van zijn vader lag, zou vasthouden aan zijn voornemen om zijn vader aan te spreken alsof hij een dagloner was. Zijn vader aan te spreken als zijn opdrachtgever, zijn baas. Het antwoord laat zich raden. Hij zou zijn Vader opnieuw op het hart hebben getrapt.

Reageren aan scribent? welbeschouwd@refdag.nl.