Yvette van Veldhuijsen uit Wenum, een buurtschap dat bij de gemeente Apeldoorn hoort, heeft vorige week een twee jaar oude verwaarloosde neusbeer in haar huis opgevangen. De eigenares van een hondenschool kreeg het diertje heel onverwachts in huis, nadat ze in een plaatselijke krant een advertentie had gezien waarin de neusbeer te koop werd aangeboden. „Ik dacht dat die dieren helemaal niet mochten worden verkocht en nam contact op met stichting AAP en Dierenpark Wissel in Epe. Die vertelden me dat handel wel is toegestaan.”

Hoewel ze geen neusbeer wilde kopen, omdat die dieren volgens haar niet bij mensen thuis horen te leven, besloot ze toch naar de eigenaar in Deventer te gaan. Daar trof ze een zielig, stil en verwaarloosd beestje aan. „De neusbeer had kapotte poten doordat er 3 centimeter water in zijn veel te kleine hok stond. Hij kon niet meer klauteren. Zijn pootjes waren helemaal verweekt. Ook miste hij een stukje van zijn staart en was het uiteinde een etterend puntje.” Yvette besloot het neusbeertje te kopen met de gedachte dat ze hem wel zou kunnen overdragen aan stichting AAP. „Ik betaalde de eigenaar 200 euro. Eigenlijk veel te veel, maar het diertje moest zo snel mogelijk weg bij die man.”

In een veel te klein kooitje werd het 65 centimeter lange diertje, dat een staart heeft van 40 centimeter, meegenomen naar Wenum. Daar kreeg hij tijdelijk een flinke hondenbench om in te wonen. Maar ook die was te klein. De neusbeer moest de hele dag druk bezig kunnen zijn. Achter het huis dan maar een hok bouwen. Het diertje kan immers tegen de kou, dus buiten zitten is niet erg voor hem. Maar het hok moest er wel een formaat hebben waarin de neusbeer flink kan rennen, klauteren en graven. De afmetingen van het hok liegen er niet om: 7 meter lang en een goede 2 meter in de hoogte en de breedte. Het materiaal waarvan het onderkomen gemaakt is, is behoorlijk kostbaar. Om te voorkomen dat er binnen enkele dagen geen kippen en eenden meer zijn in de omgeving, moet het diertje achter sterk gaas zitten.

Na heel wat bezoeken aan de dierenarts, is de neusbeer inmiddels behoorlijk hersteld. De kosten die Yvettes nieuwe aanwinst heeft veroorzaakt, liegen er niet om. Via allerlei acties probeert ze geld in te zamelen voor het dure hok en het voedsel. Want het aanhankelijke 6 kilo zware dier eet behoorlijk wat fruit, hondenbrokken en meelwormen. Vlees, dat hij hard nodig heeft, wil hij nog niet eten, maar het duurt misschien niet lang meer voordat hij ook daarin trek krijgt.

Yvette wordt inmiddels door diverse mensen gesteund. Een sportschool waar ze op zit, schiet een deel van de kosten voor en kinderen die daar komen kunnen tegen betaling een naam voor de neusbeer verzinnen.

Overigens hebben verscheidene mensen gevraagd of ze het diertje kunnen kopen. Maar daar begint Yvette niet aan. „Er zijn opvangcentra die ermee willen fokken, om de jonge beertjes door te verkopen. Maar dat moet nu juist niet. Een neusbeer is helemaal niet geschikt om bij mensen thuis te leven.” Alleen stichting AAP, waarmee ze veel contact heeft over de voeding en de gezondheid van de neusbeer, mag het dier van Yvette hebben. „Maar daar is een wachtlijst van een jaar. En als er over een jaar een dringender geval voor moet gaan, vind ik dat prima. Hier heeft hij het voorlopig goed.”