Ergens aan de A7 tussen Heerenveen en Drachten kleeft het gehuchtje Tijnje. Er wonen ongeveer 1500 mensen, maar het dorpje was en is beslist niet ingeslapen. Het bezit het ”Eerste Nederlandse Opelmuseum”, communist Gerrit Roorda kwam ervandaan en tijdens de Tweede Wereldoorlog bloeide hier het vaderlandse verzet. En, ook bijzonder, Hans Burgersdijk (51) en zijn vrouw wonen er. In een kerk.De dubbele voordeur van het witgepleisterde gebouwtje staat open, aan het einde van de hoge gang ligt de voormalige kerkzaal. Een hoge, lichte huiskamer is het, waar onmiskenbaar nog iets van de gewijde sfeer van vroeger hangt. Burgersdijk serveert verse cappuccino aan de houten eettafel. De unieke woning werd hen min of meer in de schoot geworpen, vertelt hij. „Eigenlijk was de kerk nét verkocht, maar de potentiële bewoners kregen de financiering niet rond.”

Perfectionist
Precies honderd jaar geleden liet het toenmalige kerkbestuur het gebouw neerzetten om de arme veenboeren uit Tijnje en het naburige Ulesprong te verlichten, die voor hun geestelijk voedsel ’s zondags kilometers te voet aflegden naar het dichtstbijzijnde godshuis in Terwispel. Het bedehuis deed trouwe dienst tot 1995, waarna de kerkgangers samen op weg gingen naar het gebouw van de plaatselijke gereformeerde kerk. Het gebouw aan de Riperwei kwam in handen van particulieren en twee jaar geleden trokken Burgersdijk en zijn vrouw erin.

Ze hadden het geluk dat de vorige eigenaren reeds grondig verbouwden. Over ingrijpende aanpassingen hoefden ze zich het hoofd niet meer te breken. In de grote ruimte stonden al dragende muren, die beneden voor een hal zorgden en boven voor slaapkamers. Ook waren de muren geïsoleerd en de authentieke boogramen voorzien van voorzetramen met dubbel glas.

Desondanks schakelden de perfectionisten Burgersdijk behoorlijk wat vaklui in. Zo plaatsten ze bijvoorbeeld een grote garage naast de kerk. „Dat vergde wel wat denkwerk, maar dat zagen we als een uitdaging.” Voor materialen namen zij geen ge noegen met bouwmarkten. Het gros speurden ze op via internet. Zo vonden ze ook een eeuwenoude toogdeur uit India, die ze in de keuken plaatsten.

Organisch
De woonkamer van 60 vierkante meter doet ondanks de grootte huiselijk aan. Royale planten en dikke vloerkleden zorgen voor een knusse sfeer en hebben als bijkomend voordeel dat ze echo’s dempen. Natuurlijk speelt mee dat de Burgersdijken hun interieur met veel gevoel voor detail en harmonie samenstelden. Wie bijvoorbeeld het toilet bezoekt, ziet zichzelf in duizend stukjes terug op het plafond. Het spiegelmozaïek sluit mooi aan bij de opvallende lampen met organische vormen die door het hele huis hangen. De massief zilveren deurknoppen naar ontwerp van de Spaanse architect Antoni Gaudi -grondlegger van de organische architecteur- passen perfect in het interieur.

Beneden, in de kelder, liet het paar zijn creativiteit de vrije loop. De aannemer legde leistenen op een ondervloer van kurk -„Oorspronkelijk bedoeld voor schoenzolen, dat is mooi dun. Het plafond is hier laag, dus die vloer mocht niet te dik worden”- maakte er een fonteintje, een douchecabine, een toilet en een complete sauna.

Niet alleen binnen, ook buiten rond de kerk is het goed toeven. Bijvoorbeeld op het houten terras aan de achterzijde. Het afdak met doorkijkjes naar het Twijnsterbos lijkt wel een wildhut. „Negen van de tien keer lopen er reeën”, vertelt Burgersdijk.

Bij de brug over de sloot hoort een bijzonder verhaal. Burgersdijk wilde een ophaalbrug en struinde -„je weet maar nooit”- internet af. Hij stuitte op een oproep van een leerling van een technische opleiding. „Die moest met wat medeleerlingen een brug bouwen. Ze wilden met ons in zee, máár, zeiden ze erbij, het moet wel een ophaalbrug worden, is dat een probleem? Nee natuurlijk.”