Een drukte van jewelste is het bij het NS-station in Baarn. Fietsers, voetgangers en claxonnerende automobilisten eisen elk hun stukje asfalt op. Tegenover de spoorwegovergang slaan bezoekers van het overvolle terras bij De Generaal het schouwspel gade.Bezienswaardigheid Paleis Soestdijk komt straks in zicht, zo belooft het routeboekje. Dat vooruitzicht geeft moed, al moeten eerst enkele kilometers langs de drukke straatweg worden afgelegd. Bij Soestdijk wijzen bordjes de weg naar de paleistuinen. Een grote Britse touringcar stuurt voorzichtig door een smal laantje. De Engelse oudjes in de bus drukken hun gezichten tegen het raam om niets te missen van wat er om hen heen is te zien.

Het tafereel ís ook fraai. Het groen in de tuin vormt een diep contrast met de witte muren van het paleis. Japanse toeristen schieten onder het slaken van opgewonden kreten een serie plaatjes met hun geavanceerde digitale camera’s. Achter hen raast het verkeer over de Amsterdamsestraatweg.

Hoe anders is de betrekkelijke rust op de Jachthuislaan. Enkele paarden lopen langs het hek van een weiland nieuwsgierig mee met hun bezoeker. In de bomen concerteren de vogels. Niet voor lang, want hun gezang maakt plaats voor opnieuw verkeersherrie. De Biltseweg is lang en saai, maar de route voert gelukkig al snel de bossen in.

Het pad slingert langs de randen van Soest. Kapitale villa’s, riante tuinen, paardenboxen, dikke auto’s en tennisbanen vormen het decor. Duidelijk is dat de bewoners van het gebied in elk geval niet onbemiddeld zijn.

De stilte wordt ruw verstoord door een klas schoolkinderen die in het bos spelletjes doen. Een juffrouw probeert de kinderschare wat tot bedaren te brengen. De leerlingen zijn niet te benijden, want de snerpende stem van hun onderwijzeres gaat door merg en been.

De spoorwegovergang van het idyllische lijntje dat station Den Dolder verbindt met Baarn markeert als het ware de overgang naar de indrukwekkende natuur van de Soesterduinen. De zandverstuiving, een aardkundig monument, is een parel. Het witte zand ligt te blinken in de zon. Een buizerd spiedt vanuit de lucht naar zijn prooi, ergens beneden.

Helemaal stil is het er helaas niet door oefenende legerhelikopters. De omgeving wordt er na de zandverstuiving ook niet mooier op. Een langgerekt pad net voor Den Dolder voert langs het drukke spoor tussen Utrecht en Amersfoort.

Langs de Reelaan in Den Dolder liggen, net als in Soest, her en der verspreide riante villa’s, opgetrokken tussen het groen van de bomen. De wanhopige eigenaars van de vermiste kat Prummel hebben een A4’tje op een boom gespijkerd met een oproep wie het dier heeft gezien.

De Nederlandse hoogleraar prof. dr. B. Smalhout kan niet verweten worden dat hij onduidelijk is over zijn verblijfplaats. Een wit naambordje op het donkerbruine hek laat geen misverstand bestaan over de bewoner van het huis: ”Prof. dr. B. Smalhout, specialist in de anesthesie”.

Nog even marcheren. Huis ter Heide lonkt.