In De Waarheidsvriend (orgaan van de Gereformeerde Bond binnen de Protestantse Kerk) vraagt ds. J. C. Schuurman (Boven-Hardinxveld) aandacht voor vreemdelingschap. „Als we de notie van het vreemdeling zijn dreigen kwijt te raken, dan heeft dat alles met onze persoonlijke relatie met de Heere te maken.” „Bezinning op de vreemdelingschap is ontdekkend. Puntsgewijs een aantal vragen in willekeurige volgorde.

• In hoeverre laten we ons meeslepen door de drang naar luxe? Moeten we alles hebben wat een ander heeft? Is het verantwoord wat we besteden aan dure kleding, auto’s en (diverse) vakanties? Onlangs vertelde iemand dat hij zich er tegenover zijn collega’s bijna voor moest verontschuldigen dat hij in de meivakantie niet wegging. Uiteraard kunnen we dit soort vragen niet voor elkaar beantwoorden. Ieder is zelf verantwoordelijk. Wat voor de een luxe is, behoeft het voor de ander niet te zijn. Maar we mogen elkaar in het licht van de Schrift wel bevragen, om elkaar op te scherpen.

• Hoe zwaar weegt voor ons het carrière maken? Een christen ontleent zijn identiteit niet aan zijn (werk)prestaties maar aan Christus. Is er niet iets mis als bijvoorbeeld ons gezin aan een carrière wordt opgeofferd of als onze betrokkenheid bij de gemeente door de werksituatie constant onder druk staat of zelfs onmogelijk wordt gemaakt? (…)

• Zijn we anders? Vanuit onze multiculturele samenleving weten we dat vreemdelingen hun eigen manier van leven hebben. Dat geldt ook van de vreemdeling die een christen is. Volgens de apostel Petrus hebben we ons te onthouden van „vleselijke begeerten”, terwijl we onze „wandel eerlijk onder de heidenen” houden, opdat we de „voetstappen” van Christus navolgen (zie 1 Petr. 2:11-12 en 21). Werken deze noties in ons leven door? Of leven we zo aangepast aan het patroon van deze wereld, dat er van het anders zijn slechts een bleek aftreksel over is?

Bij al deze vragen maken we wel een belangrijke kanttekening. We zullen goed in het oog moeten houden wat het eigenlijke geheim van de vreemdelingschap is. Anders bestaat het gevaar dat we blijven hangen in een sfeer van moralisme. Het geheim ligt primair niet in ons gedrag en onze levensstijl, maar in ons hart. Beslissend is hoe wij innerlijk staan tegenover de Heere. Kennen we Christus als de Bruidegom, naar Wie de bruidsgemeente uitziet? Hoe zouden we een vreemdeling op aarde kunnen zijn zonder de levende verbondenheid met Christus door de Geest? Daarom vraagt de vreemdelingschap concentratie op God. Hoe meer we de omgang met Hem beoefenen, des te meer worden we op de komst van Zijn Koninkrijk zijn gericht. Als we de notie van het vreemdeling zijn dreigen kwijt te raken, dan heeft dat alles met onze persoonlijke relatie met de Heere te maken. Hoe dicht leven we bij Hem? Paulus wekt ons niet voor niets op om te zoeken en te bedenken de dingen die boven zijn (Kol. 3:1-2), zodat we ons oriënteren op God. Want ons leven is met Christus in Hem verborgen (vs. 3). En daarmee ook géborgen. Wie weet van dit geheimenis, kan Calvijn begrijpen als hij de aarde een oord van ballingschap noemt, omdat de hemel ons vaderland is.”

Daniël
Steeds meer jongeren uit de gereformeerde gezindte gaan naar de bioscoop. „Rond film, tv, video zijn er geen dijken gebroken, maar zijn de dijken vrijwel geheel verdwenen”, signaleert ds. W. Visscher in Daniël, het blad van de Jeugdbond van de Gereformeerde Gemeenten.

„Toch blijft de bioscoop en de film iets waar we gegronde bezwaren tegen moeten blijven houden. Vanuit de Bijbel zijn er best lijnen aan te reiken. Maar hoe geven we die lijnen gestalte in de opvoeding? Allerlei drempels zijn min of meer verdwenen. Vanzelf moeten we hetgeen we nog hebben koesteren. Geen kwaad woord dus over filters en Kliksafe. Maar er is meer nodig. Van binnen uit is weerstand noodzakelijk. Heldere lijnen moeten worden aangereikt. Het geweten moet worden gevormd. Allemaal zaken die nodig en belangrijk zijn.

En toch… de vragen zijn veel meer dan de antwoorden. Zeker als we omgaan met jonge mensen in de puberteit. Dan kan het soms zo enorm moeilijk zijn. Hoeveel ouders zullen soms ten einde raad zijn? En toch is er een machtig middel! De Heere heeft het gebed gegeven als het meest machtige middel tegen de listen van satan. Satan is zeer machtig. Mensen en opvoeders zijn maar machteloze mensen. Jezus is écht almachtig. En ook in deze eeuw kunnen we bij Hem met onze zorgen terecht. Laten we maar bidden: de Heere kan doen wat wij niet kunnen. „Op uw noodgeschrei deed Ik grote wonderen…””

CV.Koers
Prof. dr. J. Hoek schrijft in CV. Koers waarderende woorden over de open brief die 26 Zeeuwse predikanten in mei schreven aan de Britse theologe Karen Armstrong. Hij heeft ook een vraag.

„In mei ontving de Britse theologe Karen Armstrong in Middelburg de Freedom of Worship Award. Dit eerbetoon viel haar te beurt vanwege haar inspanningen om een beter begrip en wederzijds respect tussen de godsdiensten te bevorderen. 26 Zeeuwse predikanten uit zes verschillende kerkgenootschappen binnen de gereformeerde gezindte schreven haar een Open Brief waarin ze haar feliciteren, maar ook kritisch aanspreken op haar opvattingen. Om minstens drie redenen verdient dit initiatief positieve aandacht. Tegelijkertijd roept het een indringende vraag op.

Om te beginnen is het te waarderen dat de 26 deze gelegenheid hebben aangegrepen om met hun getuigenis naar buiten te treden. Ze hebben op passende wijze voor hun boodschap aandacht gevraagd in het publieke domein. Te vaak laten we als kerken en voorgangers in Nederland dergelijke gelegenheden onbenut.

Verder is de juiste toon getroffen. Mevrouw Armstrong wordt van harte gefeliciteerd met haar onderscheiding en zij krijgt de waardering die haar toekomt: in een tijd van confrontatie en geweld wil zij door haar boeken een bijdrage leveren aan ontmoeting en begrip tussen de godsdiensten.

Vooral is de Open Brief van belang door het heldere getuigenis van het geloof in de persoonlijke God die zich in de Bijbel openbaart en ook vandaag spreekt tot mensen. (…) En nu de kritische vraag. Welke terugwerkende kracht heeft deze, gemeenschappelijke verklaring voor de onderlinge verhouding tussen de kerkgenootschappen waartoe de 26 behoren? Kun je elkaar vinden in zo’n diepgaand belijden en vervolgens weer gescheiden wegen gaan? Kerkelijke eenheid is bepaald niet gemakkelijk bereikbaar. Het samen getuigen voor het forum van de wereld is echter een belangrijke stap in de goede richting.

Wanneer je met elkaar zo’n goed woord van God en Christus spreekt, moet je toch de onderlinge band krachtig ervaren? Dan bid je voor elkaar, heb je elkaar lief, ontmasker je karikaturen, richt je geen tussenmuren op, maar zoek je naar openingen om geestelijke eenheid ook kerkelijk te manifesteren. Opdat het getuigenis naar buiten zo sterk mogelijk zal zijn. Mogen we van de 26 broeders ook in dit opzicht initiatieven verwachten?”