De oratie van prof. Reitsma had een boeiend onderwerp, gezien de tijd waarin wij leven. Ik ben het ook met hem eens dat het Koninkrijk van God van een „totaal andere orde is dan reguliere koninkrijken” en „niet met wapens of geweld kan worden verdedigd of uitgebreid.”Daarbij komen we direct bij het bekende manco van christelijke theologen: zij hebben het -terecht- over het Koninkrijk van God, maar trekken de regels en principes een-op-een door in hun denken over de ”wereldlijke” macht. Die moet zich dan ook maar niet bezighouden met wapens of geweld, laat staan het bestrijden van hen die ons land en onze democratie bedreigen. Dat is een levensgevaarlijke denkfout, die de kerk onder nazi-Duitsland ook beging en wat tegen een zeer hoge prijs werd ingezien door bijvoorbeeld Dietrich Bonhoeffer.

Professor Reitsma beschuldigt christenen die steun zoeken bij politieke partijen die zich hard opstellen ten opzichte van de islam, zoals de PVV, ervan dat zij „ten diepste onzeker zijn over de kwaliteit van het Koninkrijk van Christus of anders van hun eigen verbondenheid met dat Koninkrijk.” Ik bestrijd dat ten stelligste en herken mij als PVV-kandidaat én overtuigd christen geheel niet in dat beeld.

Het Koninkrijk van Christus is voor mij de basis van mijn denken en handelen en in de boodschap van Christus zie ik overduidelijk de ’piketpalen’ waarbinnen mijn politiek handelen zich dient af te spelen. De kwaliteit van dat Koninkrijk is voor mij leidend en ik voel mij er zeer, zeer mee verbonden.

Sterker nog: juist dat Koninkrijk van Christus geeft mij de moed en de opdracht om politiek te strijden voor ons land, dat ik zeer liefheb. Ik voel mij niet „gekwetst” of „beangst”, maar bezorgd en strijdbaar. Het plakken van labels op hen die anders denken binnen de kerk blijft kennelijk gemakkelijk, maar is zo goedkoop.

Oorverdovend
Ik had ook anders verwacht van iemand die betrokken is als adviseur bij Open Doors, een organisatie die zich op uitmuntende wijze inzet voor vervolgde christenen wereldwijd. Mijn hooggeachte broeders en zusters wereldwijd die zuchten onder het islamitische juk hebben een boodschap van onschatbare waarde voor ons in het Westen. Die is tweeledig. Ten eerste: het Koninkrijk van Christus is van eeuwigheidswaarde en stijgt boven elk aards gewoel uit. Ten tweede: bid voor ons, strijd voor ons en laat het niet zo ver komen in eigen land.

De strijd die de PVV voert is geen „kruistocht” tegen de islam. Als er één partij is die een kruistocht voert, dan is het de islam jegens het christendom hier in West-Europa. De PVV (en overigens op haar manier ook de SGP) neemt de handschoen op en verdedigt zich tegen deze aanval; haar goed recht als democratische politieke partij, me dunkt. ChristenUnie en CDA zwijgen op dat gebied oorverdovend.

Wie dat niet ziet is volstrekt naïef. Een zeer recent voorbeeld daarvan is het verbod aan geloofsgenoot professor Schirrmacher om haar rede in Oostenrijk uit te spreken. Ik ken haar zijdelings en haar boodschap is uiterst genuanceerd inzake de islam. Een dappere vrouw, die kerken weerbaar wil maken en waarschuwen.

Mijns inziens zou professor Reitsma zich beter daarmee bezig kunnen houden dan als zoveelste exponent van het softe christendom de plank finaal mis te slaan. ”Mene mene, tekel, upharsin…”

De auteur is theoloog en kandidaat-Kamerlid voor de PVV.