Het was blijkbaar toch even wennen, een vrouw als voorganger. Partijvoorzitter Blokhuis kondigde haar aan als „ds. Jeannette Westerlaken.” En in zijn speech, die partijleider Rouvoet vooraf op papier aan de pers uitreikte, stond niet „Ds. Westerkamp zei het vanmorgen treffend”, maar „Mw. Westerkamp zei het vanmorgen treffend.”Overigens was de toon tijdens het congres, waarvan het debat over de gedragscode voor CU-politici de hoofdmoot vormde, de ChristenUnie waardig. De afgevaardigden sloegen een milde toon aan en zochten het goede voor de partij. Prof. Schuurman, CU-fractievoorzitter in de Senaat, was daar blij mee. Hij wist wel waar dat mee te maken had. Gedurende de gehele discussie over de gedragscode was een groep van vijftien partijleden in een zaaltje van de Buitensociëteit van Zwolle, voortdurend in gebed. „In welke partij vind je dat?” luidde vragenderwijs zijn commentaar.

Zonder iets af te doen aan de waarde van gebed, mag toch wel het advies aan de CU zijn om ook Bijbelstudie ter hand te nemen. Want een exegese van de Schrift die ligt in lijn met de kerk van alle tijden en plaatsen, zal tot de ondubbelzinnige conclusie moeten leiden dat er voor vrouwelijke predikanten geen plaats is.

GV

Lessen

Wat was het allemaal nieuw voor de leiders van de ChristenUnie. De formatie, het kiezen van eigen bewindslieden, het aansturen van departementen, het uitpraten van conflicten in een coalitie.

Maar al doende leert men. Het proces van leren bestaat, kort gezegd, uit het registreren en grondig verwerken van dingen die men goed heeft gedaan en zaken die men slecht heeft gedaan. En die men dus voortaan moet laten.

CU senator Schuurman liet vorige week voor de EO radio merken dat hij al enigszins bezig is de lessen op een rijtje te zetten. Een belangrijke les die hij tot nu toe geleerd heeft, is dat het beter was geweest als de partij „geluisterd had naar wijze mannen die betoogden dat een politiek leider in de Kamer behoort te zitten”, aldus Schuurman. „Daar zijn zijn handen minder gebonden dan in het kabinet.”

De senator heeft alle gelijk van de wereld. Maar de kans dat deze les daadwerkelijk getrokken wordt, is klein. Met de lippen zal bijna elke partij belijden dat de politiek er wel bij vaart als er een partijleider in de Kamer zit. Maar in de praktijk zijn er altijd redenen waarom het juist bij déze formatie net iets anders ligt. Begin 2007 was dat het argument dat partijleiders door persoonlijk zitting te nemen in het kabinet tonen dat het ze ernst is met deze coalitie.

De geschiedenis leert ons vooral dat we van de geschiedenis weinig of niets leren.

AdJ

Bijbaan

Staatssecretaris De Vries van Defensie heeft maar kort kunnen genieten van zijn laatste bijbaan. De bewindsman werd begin deze maand lid van de Public Space Foundation. Dat is een club van (oud-)politici die bij elkaar wordt gehaald door adviesbureau Boer & Croon. De Vries werkte enige tijd bij dat bureau, totdat hij in december vorig jaar staatssecretaris werd.

De Vries zegde zijn lidmaatschap van de Public Space Foundation weer op toen de SP aan de bel trok. Bewindslieden mogen slechts bij hoge uitzondering bijbanen hebben. Ze moeten daarvoor schriftelijk toestemming vragen van de premier. De Vries, oud-politiek adviseur van Balkenende en befaamd netwerker, was dat „vergeten.”

De staatsecretaris zei dat hij „niet de indruk had dat deze activiteit een nevenfunctie was.” Hij zei zich bij de club te hebben aangesloten „uit enthousiasme om te discussiëren over innovatie.” De private denktank Public Space Foundation buigt zich over maatschappelijke vraagstukken in Nederland.

Volgens de woordvoerder van de staatssecretaris zag De Vries in zijn lidmaatschap van de denktank „een manier om in gesprek te blijven over bredere maatschappelijke thema’s die ook voor Defensie van belang zijn.”

De SP gelooft dat allemaal niet zo. Kamerlid Van Raak: „De Public Space Foundation is gewoon een lobbyclub die probeert beleid bij te sturen.” En lobbyen, dat ligt De Vries wel.

Oude papieren

Het logo en een poster van respectievelijk PVV en Trots op Nederland blijken oude papieren te hebben. Historicus Gjalt Zondergeld schreef onlangs in het Historisch Nieuwsblad dat de meeuw in het logo van Wilders’ Partij voor de Vrijheid overeenkomsten vertoont met die in een NSB-logo. Volgens de geschiedkundige is de meeuw in extreem rechtse kringen nog steeds een populair symbool voor de vrijheid.

Wilders noemde de bevindingen van Zondergeld „het werk van een zieke geest.” De PVV heeft het bewuste logo twee jaar gelden laten ontwerpen door een vormgever. „We hebben geen moment aan de NSB gedacht”, aldus de PVV leider. „We wilden een positief beeldmerk en hij kwam met een vogel.”

Bijster origineel is het logo niet, onthulden twee biografen van Wilders eerder al. De Hongaarse Alliance of Free Democrats gebruikt nagenoeg hetzelfde symbool als partijlogo. In zijn tijd als VVD Kamerlid wilde Wilders nog een alliantie aangaan met de radicaal liberale partij.

Wilders’ electorale concurrent Verdonk heeft zich op posters laten afbeelden met een groot scheepsroer in haar handen. Achter haar wappert fier de Hollandse driekleur. De compositie van die poster is ook al niet nieuw. De beruchte Sovjetleider Stalin staat op een oude poster ook afgebeeld met een stuurwiel van een schip in zijn handen. Achter hem staat de rode vlag met hamer en sikkel strak in de wind.

De geschiedenis herhaalt zich, blijkbaar, nog steeds.

KdG

Agenda

De hoofdschotel van deze week is het debat met de regering over het rapport van de commissie-Dijsselbloem waarin harde kritiek staat op de onderwijsvernieuwingen van de afgelopen decennia. Daarvoor zijn grote delen van de dinsdag en de woensdag gereserveerd.