De post is net binnen. Snel opent Sandra de envelop van het schilderbedrijf. Haar ogen schieten over de offerte. Een diepe zucht. „Dat klusje gaat een vermogen kosten”, zegt ze gelaten. Haar vinger wijst naar het plafond van de keuken. Bruine vlekken ontsieren het pleisterwerk. Het water uit de gesprongen leiding een verdieping hoger is doorgesijpeld naar beneden. „Met Hemelvaartsdag hebben we de keuken nog geschilderd. We kunnen opnieuw beginnen.”Oorzaak van alle ellende in de Aaltense hoekwoning is de blikseminslag van vorige week donderdag. Sandra heeft die dag net met de fiets haar zoontje Ingo (4) van school gehaald. Op de oprit bij haar woning waarschuwt ze Ingo onder de carport te gaan staan. „Ik zag dat het pikdonker werd, maar had nog geen onweersklappen gehoord.”

Met één hand houdt Sandra haar fiets vast, met de ander wil ze nog even in de brievenbus kijken of de postbode al is geweest. „Plotseling werd alles licht. Een daverende onweersklap volgde. In een tijdsbestek van enkele seconden zag ik een grote roodgekleurde vuurbal op me af komen. Hij rolde vanuit onze achtertuin over de rand van het dak naar beneden.”

De jonge vrouw wil nog een stap achteruit doen, maar het is al te laat. De vuurbal komt op haar fietsstuur terecht. „Ingo gilde en ik kon geen woord uitbrengen. Ik voelde me even heel licht worden en het leek alsof ik een geweldige oppepper kreeg.”

De buren roepen Sandra toe dat ze van haar fiets moet komen. „Ik weet niet meer precies hoe het daarna allemaal is gegaan. In één keer stond de straat vol met politieauto’s en brandweerwagens. Buurtbewoners dromden samen. Ook bij hen had de bliksem elektrische apparatuur zoals telefoons, computers en stereo-installaties verwoest.”

Sandra’s vriend André is intussen van de gebeurtenissen op de hoogte gebracht en belooft direct naar huis te komen. Hij is vrachtwagenchauffeur en rijdt nog in Duitsland, dus het zal nog een tijdje duren voordat hij in Aalten terugkeert.

Voor zijn vriendin zit er niets anders op dan te wachten. Aan de keukentafel nog bijkomend van de schrik hoort Sandra vlak naast zich een luid getik. Grote druppels water lekken vanuit de contactdoos van de lamp aan het plafond naar beneden. „Mensen van de brandweer zijn gelijk boven gaan kijken. Het bleek dat door de blikseminslag een leiding in de slaapkamervloer van Ingo was gesprongen. Het water stond tot net onder de dorpel. Ze hebben direct de hoofdkraan van de watertoevoer dichtgedraaid, de plintjes op de slaapkamer eraf gesloopt en het zeil op de vloer losgetrokken om het lek te vinden.”

Op de bovenverdieping van de Prunusstraat 1 staan nog steeds de ramen en deuren open om de boel te laten drogen. Badhanddoeken liggen op de vloer om het ergste vocht op te nemen. Het behang op de muren is zwaar aangetast en op sommige plekken zelfs verdwenen. Een deur van de muurkast klemt, omdat de houten dorpel door het water is gaan uitzetten.

„Waarschijnlijk moet het kamertje helemaal worden vernieuwd”, zegt Sandra, terwijl ze even wegkijkt naar buiten. Haar stem stokt. „Ingo is nog erg angstig als ik hem ’s avonds naar bed breng. Mama, er komt toch echt geen onweer vannacht hè?”, vraagt hij dan. Het jochie heeft alles zien gebeuren.”

Sandra kampt zelf ook nog met de gevolgen van de blikseminslag. „Bij het minste of geringste heb ik schrikreacties. Ik ben nog erg gespannen. Twee pakjes sigaretten gaan er per dag doorheen, veel meer dan normaal. Af en toe heb ik nog huilbuien, maar ik probeer me voor Ingo zo goed mogelijk te houden.”