Vijftien jaar lang hebben ze zich met hand en tand verzet tegen de plannen om de Waal bij Nijmegen een tweede rivierarm te geven. De strijd is gestreden, de slag is verloren.Door de klimaatverandering dreigen grote problemen in dit stukje flessenhals van de drukst bevaren rivier van Europa. „De capaciteit van de rivier is te beperkt”, legt wethouder Depla (PvdA) uit. „We moeten inwoners droge voeten kunnen blijven bieden.”

Na een moeizaam traject heeft de Tweede Kamer uiteindelijk twee jaar geleden gekozen om ruimte te geven aan de rivier, nadat Nijmegen in 1993 en 1995 te kampen kreeg met omvangrijke overstromingen. Het ophogen van het dijkvak bij Lent is geen optie. „Dat tast het landschap te veel aan”, vindt Depla. De extra rivierarm moet Rijkswaterstaat meer flexibiliteit geven om grote hoeveelheden rivierwater op te vangen.

Daarvoor moet de gemeente Nijmegen over een afstand van 200 meter 55 woningen slopen. Woensdagochtend viel het eerste pand onder de slopershamer. In 2012 moet het eerste water over de nieuwe rivierbedding lopen. Duurt nog een hele tijd, geeft de portefeuillehouder Ruimtelijke Ordening toe. „Maar we zitten sneller in 2012 dan je denkt.”

Glastuinbouwer T. Teunissen ziet de teloorgang van het authentieke stukje Lent met lede ogen aan. „Het doet zeer”, erkent de secretaris van Stichting Gedupeerden Waaldijkverlegging Lent (GeWaLent). Op de achtergrond vreet de shovel zich een weg in de woning. „Mijn moeder heeft jarenlang in dit huis gewoond. Dit is een pijnlijk moment.”

Verzet is zinloos, weet hij. De secretaris van de actiegroep heeft daarom de strijdbijl begraven. „Je kunt je wel voor de bulldozers gaan liggen, maar dat heeft geen zin.” Zelf woont hij, tientallen meters verderop, in het hart van de toekomstige plas. Medio 2010 moet Teunissen vertrekken.

De gemeente koopt de woningen op. Nijmegen ziet af van tijdelijke bewoning via verhuur om verloedering van het gebied te voorkomen. Depla: „Bij leegstand gaan we direct slopen.”

Toch blijft Teunisssen bezorgd over de leefomstandigheden van de achterblijvende buren. „Ik hoop dat de gemeente zorgt dat het hier tot het laatste moment leefbaar blijft.” Gerust is hij er niet op. „Enkele buren hebben eind vorige maand te horen gekregen dat ze per 1 september weg moeten zijn. Dat is niet netjes. Het duurt nog jaren voordat de plannen worden uitgevoerd.”

Ook gemeenteraadslid Teunissen kijkt met gemengde gevoelens naar de puinhopen van het huis van haar oma. „Ik ben hier om de hoek geboren en getogen. Een groot deel van mijn leven wordt gesloopt. De sloop verwoest een deel van mijn geschiedenis. Daar word je stil van.” Het CDA-raadslid in Nijmegen verwacht „nog een aantal tranen te laten” op het moment dat ook haar ouderlijke huis onder de slopershamer valt. „Dit tuinbouwgebiedje is in honderd jaar tijd ontstaan. Dat vegen ze nu zomaar even van tafel.” De verwerking kost haar naar verwachting enkele jaren.

De omvangrijke sloop was niet nodig geweest, zegt ze terugblikkend. „Als bewoners hadden wij een alternatief plan opgesteld. Het plan was waterhuiskundig ook helemaal doorgerekend. Het heeft het op een haar na niet gehaald.” Ze neemt het wethouder Depla nog altijd kwalijk dat hij -evenals het college- zich pas op een heel laat tijdstip -„te laat-” sterk heeft gemaakt voor dit alternatief.

De wethouder wuift de kritiek weg. „Dat is geschiedenis.” Een snellere ondersteuning had zijns inziens de sloop niet kunnen voorkomen. „Dat is flauwekul.” De bulldozers dumpen puin, hout en ander bouwafval in vrachtwagens. Alles wordt netjes gesorteerd afgevoerd. Nog 54 huizen te gaan. Depla pakt zijn fiets en rijdt weg. Naar de overkant van het water.