Toenmalig vlieginstructeur M. van Erkel zal de vlieglessen die hij de prins in het Fuji-200-toestel gaf, niet licht vergeten. „In het vliegtuig moesten we het protocol in het heetst van de strijd laten varen. „Koninklijke Hoogheid, geeft u wel een beetje gas bij”, dat duurt te lang. Het moest korter. Dat heb ik de prins gezegd. Die moest erom lachen. „Maakt u zich daar niet ongerust over”, zei hij. De prins wist het ijs altijd snel te breken.”

Prins Claus, toen vijftiger, was geen geboren sportvlieger. „Je hebt leerlingen die er lang over doen om iets onder de knie te krijgen. Je hebt ook leerlingen die al gauw beter zijn dan de instructeur. De prins behoorde tot de eerste categorie. Dat is ook wel logisch op zo’n leeftijd.”

Een brevet heeft prins Claus niet gehaald. „Hij heeft even geroken aan de sportvliegerij. Erg uitbundig was hij niet. Hij vond vliegen leuk, maar ook niet meer dan dat. Hij wilde zich inleven in de sport van zijn zoon Willem-Alexander. Het vliegen was vooral ook bedoeld als een soort therapie. Als je achter de stuurknuppel zit, moet je al je andere gedachten opzijzetten.” Soms kon Van Erkel iets peilen van de depressiviteit van de prins. „Ik ben geen psycholoog, maar hij was geestelijk zwaar bezig. Hij had zijn hoofd niet altijd bij het vliegen.”

Van Erkel, tegenwoordig KLM-vlieger op een Boeing 737, leerde prins Claus kennen als een „buitengewoon interessante persoonlijkheid. Voor en na de vlieglessen, die ongeveer een uur duurden, voerden we besprekingen. In het bijzijn van wijlen Martinair-directeur Martin Schröder, een vriend van het koningshuis. Dan kregen we koffie met cake. Heel gezellig. De prins bleek over ontstellend veel onderwerpen mee te kunnen praten. Schröder strooide met jargon uit de vliegerijeconomie. Hij had het bijvoorbeeld over stoelkilometers, dan gaat het over de kosten en baten van een vliegtuigstoel in relatie tot de afstand die een vliegtuig aflegt. En meer van die termen. De meeste mensen haken dan snel af, maar de prins wist precies waar het over ging.”