De ChristenUnie heeft zich een verkeerde discussie laten opdringen. Anders of beter geformuleerd: een discussie die niet ver genoeg gaat of misschien wel juist te ver. Dat klinkt wat raadselachtig, maar toch kun je de vraag waar de ingestelde commissie representatief voor gesteld is, het beste zo typeren.De opdracht van de commissie is zorgvuldig, breed en neutraal geformuleerd. Maar in de beleving van de leden van de partij en de buitenwereld moet deze commissie aan een onmogelijk verwachtingspatroon voldoen. Scheidend COC-voorzitter Frank van Dalen verwacht bijvoorbeeld „een gedragscode voor homoseksuele volksvertegenwoordigers van de ChristenUnie.” En in de media blijft de kernvraag of een representant van de ChristenUnie nu wel of niet een partner kan hebben van hetzelfde geslacht.

Commissievoorzitter Cnossen probeerde bij de start van de commissie het onderwerp wel alvast breder te trekken. In het persbericht van de partij zei hij: „Het gevraagde advies aan het Landelijk Bestuur zal een bredere strekking hebben dan uitsluitend het onderwerp homoseksuele geaardheid en levenswijze.” Dat is een verstandige opmerking, maar voor die bredere strekking zal alleen aandacht zijn als de commissie de discussie naar een hoger plan weet te trekken. Critici zullen namelijk blijven proberen de ChristenUnie vast te pinnen op de vraag of die homoseksuele relatie nu wel of niet mag.

In de tang
De moderne kruisvaarders en inquisiteurs bij D66 en het COC zitten zich intussen al te verkneukelen bij de gedachte dat zij de kleinste regeringspartner straks kunnen aanklagen vanwege discriminatie. Dat is ook precies wat zij beoogden met hun felle reactie op de uitlatingen van Yvette Lont. De ChristenUnie lijkt met open ogen in die val getrapt te zijn en kon via het instellen van de adviescommissie slechts nog uitstel kopen om straks misschien des te steviger in de tang te zitten.

Want om het Bijbels orthodoxe deel van de achterban tevreden te houden, zal er toch op de een of andere manier een beperking gesteld moeten worden aan het hebben van homoseksuele relaties bij vertegenwoordigers van de partij. Dat lijkt ons een terechte verwachting. Een zaak vergelijkbaar met die van het Clara Wichmann Instituut tegen de SGP ligt dan in het verschiet.

Voor het zichzelf ’verlicht’ vindende deel van de achterban zal een dergelijke beperking aanleiding kunnen zijn om hun politieke onderdak elders te zoeken. Media en libertijnen zullen het rapport aangrijpen om een lekker vuurtje in de coalitie te stoken; als het even kan met een brandstapel. Dat ze daarbij een gedrag vertonen dat vergelijkbaar is met doldrieste kruisvaarders en scherp slijpende inquisiteurs deert hen niet.

Hun strijd is overigens allang gewonnen. Medisch, juridisch, theologisch en politiek heeft de homo-emancipatiebeweging alles al binnengehaald wat er te wensen viel, tot het koningshuis toe. Alleen ergens in de hoofden en de harten van die orthodoxe en Bijbelvaste christenen zit nog weerstand. Daarom moet het homobeleid nog verder doordringen, tot in de haarvaten van de samenleving, schrijft het COC in zijn laatste kaderbrief. Dat het kabinet de beleidsvisie van het COC „volledig omarmd en leidend gemaakt heeft” is kennelijk nog niet genoeg.

Vrijheid
Het is hoog tijd om de discussie over een andere boeg te gooien en wij hopen dat de commissie-Cnossen dat ook gaat doen in haar advies. Want in wezen gaat het bij het toelatingsbeleid en de representatie van de ChristenUnie niet primair om het hebben van een homoseksuele gerichtheid of het hebben van een partner van hetzelfde geslacht. Het gaat om de vrijheid en de wil om Christus na te volgen en de Bijbel op orthodoxe manier te lezen.

We hebben het dan over de vrijheid van godsdienst en de vrijheid om je volgens die godsdienstige overtuiging te organiseren in een politieke partij. Die vraag is aan de orde. Beide vrijheden zijn door de grondwet gegarandeerd. Over de inhoudelijke beoordeling die de ChristenUnie daarbij moet maken, kunnen de eerdergenoemde moderne inquisiteurs en kruisvaarders niet oordelen. Heel simpel omdat zij de geloofsuitgangspunten, waarop de beoordeling moet plaatsvinden, niet delen. Alexander Pechtold stuurt een kandidaat-lid van zijn partij ook niet langs een orthodoxe predikant om te beoordelen of dat lid wel libertijns genoeg is.

Een ferm claimen van het grondrecht van godsdienstvrijheid is ook nodig richting minister Plasterk. Tegen mensen die vasthouden aan de in de Bijbel beschreven scheppingsorde zegt hij „het een geruststellende gedachte te vinden als er helemaal geen ideologie was die dat vindt.” Zijn zorg is dat christelijke jongeren in een dronken bui aan het geloof in die scheppingsorde een „legitimatie ontlenen’’ voor geweld tegen homo’s. Zulk geweld moet -als het ooit mocht voorkomen- natuurlijk worden aangepakt, maar het is toch niet zo dat de minister vanwege dat enkele feit de hele godsdienstvrijheid om zeep wil helpen?

Kortom, ChristenUnie, steek een spaatje dieper en voer de discussie die echt nodig is. Er staan grondrechten op de tocht en een nieuwe groep onverdraagzamen heeft het op de haarvaten van uw overtuiging voorzien. Laat je niet verleiden tot een hyperige mediadiscussie waarin het echte probleem niet aan de orde komt. Voor zo’n opstelling heeft de partij de steun van groepen mensen met een homoseksuele gerichtheid die vanuit een orthodox-Bijbelse visie er bewust voor kiezen geen relatie aan te gaan met een partner van hetzelfde geslacht.

De auteurs zijn respectievelijk algemeen directeur van stichting Tot Heil des Volks en woordvoerder van stichting Onze Weg.