Met de avontuurlijke reis wil Van der Pol aandacht vragen voor een gepensioneerde Nederlandse arts die in Moldavië een kliniek gaat bouwen voor mensen met gezichtsafwijkingen. Zelf is Van der Pol geboren met het EEC-syndroom, waarbij complexe afwijkingen aan haar, huid, ogen en handen optreden. Werken kan hij niet meer en binnen enkele jaren verwacht hij blind te worden. Zijn leven lang is hij in behandeling bij dokter Rob van Oort. Toen Van der Pol hoorde van diens plannen om een afdeling maxillofaciale prothetiek (voor de behandeling van aangeboren defecten aan gebit, kaken en aangezicht) in Moldavië te starten, besloot hij spontaan een kajaktocht voor het goede doel naar het land te maken.„In Moldavië -een land tussen Roemenië en Oekraïne- is het een schande voor de familie wanneer een gezinslid met die afwijkingen ter wereld komt. Zo iemand durft niet eens de straat op, vanwege de familie-eer. Er zijn echter geen behandelmogelijkheden in het land, maar met het initiatief van dokter Van Oort kan dat probleem worden weggenomen”, aldus Van der Pol. Met zijn reis over het water kan hij het project flink in de schijnwerpers zetten.

Dat de tocht niet geheel zonder gevaren is, beseft de avonturier terdege. Met zijn 5,35 meter lange en 50 centimeter brede kajak komt hij in sluizen te liggen naast reusachtige vrachtschepen. De eerste honderden kilometers vaart hij stroomopwaarts. Zijn peddel kan breken. Het bootje kan omslaan op de Donau. Op de altijd drukke Rijn zijn grote golven. „Ik wil geen overbodige risico’s nemen”, zegt Van der Pol. „Ik ben altijd al een avonturier geweest, maar ik ken de gevaren.”

Voor noodsituaties hebben de achterblijvers een scenario achter de hand. „Maar het komt allemaal wel goed”, verzekert de avonturier. „Het is een geweldige uitdaging en ik ben blij dat ik het nu nog kan.” Bovendien is hij als een ervaren kajakker gewend aan zware inspanningen. Voor eenzaamheid is Van der Pol niet bang. Hoewel hij ruim vijf maanden alleen gaat doorbrengen in zijn drijvende huisje met nog geen vierkante meter vloeroppervlak, verzekert de kajakker geen heimwee te krijgen. „Daar heb ik nog nooit last van gehad”, verduidelijkt Van der Pol, die in zijn leven al heel wat avontuurlijke trips naar het buitenland maakte.

Om onderweg te overleven, neemt hij ongeveer 80 kilo aan materialen mee. Waterdichte kanokleren, zwemvest, kookstel, slaapzak, tent en nog meer attributen moeten ervoor zorgen dat hij de tocht tot een goed einde kan brengen.

Zijn ernstige lichamelijke beperkingen nopen hem wel tot een rustig programma. „Ik heb de hele dag door last van mijn ogen. Soms is dat zo hevig dat ik een paar dagen rust zal moeten nemen”, licht Van der Pol toe. Ook zijn overgevoelige huid en haar spelen hem parten, evenals zijn lip- en verhemeltespleet.

Op 5 april laat hij zijn kajak om 12.00 in het Paterswoldse Meer vlak bij de stad Groningen te water. Na de Waddenzee en de zeearm Dollard passeert hij Eems, Rijn, Main en Donau. Het laatste stukje voert de reis over de Zwarte Zee, om ten slotte via de Moldavische rivier Djnestr bij de kliniek in de hoofdstad van Moldavië, Chisinau, te eindigen.

Het is volgens Van der Pol beslist niet de bedoeling zo veel mogelijk geld binnen te halen. Aandacht voor het project van de werk van arts is prioriteit. Toch kan de kanoër volgens zijn eerste berekeningen wel zo’n 40.000 euro binnen kunnen halen. Kortgeleden zegde verzekeraar National Academic al de helft van dit bedrag toe. In binnen- en buitenland reageren sponsors positief op de plannen. Zo vergoedt een Engelse fabrikant een reservepeddel van 400 euro en zijn er andere geldschieters die „over het algemeen helemaal weg zijn van het idee”, aldus de inwoner van Eelderwolde.

En zelf ziet hij het ook helemaal zitten. „Ik vind het prachtig om op deze manier iets te betekenen voor mijn lotgenoten. Ook voor mezelf is het goed. Ik kan leren mijn beperkingen te accepteren. Dat het met mij na de tocht waarschijnlijk bergafwaarts gaat, vind ik wel erg. Als ik straks niets meer zie, houdt de wereld voor mij wel een beetje op te bestaan. Maar dan ga ik misschien een boek schrijven over mijn avonturen. Zo kan ik me toch nog dienstbaar maken.”