Effectiviteit is doeltreffendheid, zegt het woordenboek. Het doel van de Partij voor de Dieren (PvdD) is „als het ware de haas in de marathon zijn, die de anderen harder doet lopen”, aldus Thieme.Politieke partijen kunnen hun doel bereiken door anderen in debatten van de wenselijkheid van hun idealen te overtuigen. Slaagt de partij daarin?

Wie die vraag probeert te beantwoorden, doet allereerst de wonderlijke ontdekking dat overtuigen niet de taak lijkt te zijn die PvdD-Kamerleden zichzelf hebben gesteld. De PvdD is wel bij ieder debat over landbouwgerelateerde onderwerpen nadrukkelijk aanwezig. Door links en rechts sneren uit te delen, collega’s de maat te nemen en kritisch te bevragen, stoten Thieme en Ouwehand anderen echter vooral van zich af.

„U zoekt voortdurend een toon waarop u soms andere partijen eerder van u afduwt, dan bij u houdt”, zei D66-Kamerlid Van der Ham vorig jaar tegen Thieme. „Ik heb soms de indruk dat u er door uw toon niet heel effectief in bent om dingen voor elkaar te krijgen.” En: „Ik merk dat soms door de tactiek die u kiest er niet voor zaken wordt gestemd waar men normaliter wel voor zou stemmen.”

In het onlangs gehouden debat over de Nota Dierenwelzijn beperkte de PvdD haar bijdrage in eerste termijn tot enkele zinnen en wilde de partij in de tweede termijn zestig moties indienen. Dat kwam haar op fikse kritiek te staan. „Waarom steken jullie zo weinig moeite in het overtuigen van collega’s”, vroeg SP’er Van Velzen aan de beide PvdD-Kamerleden. „Dit komt het debat niet ten goede. De kansen dat voorstellen worden overgenomen, zijn klein als u nu met een stortvloed aan moties komt zonder ze van tekst en uitleg te voorzien.”

De stemresultaten staven die analyse. Van de 206 moties die de PvdD sinds haar komst in de Tweede Kamer indiende, werden er slechts 13 aangenomen. De even grote SGP diende in dezelfde periode 49 moties in, waarvan er 25 werden aangenomen.

Naast debatteren kan een partij ook wetswijzigingen voorstellen. De PvdD heeft tien amendementen ingediend. Niet een ervan haalde een Kamermeerderheid. De SGP lukte dat sinds de Kamerverkiezingen in november 2006 wel enkele keren.

Ten slotte kan een politieke partij Kamervragen indienen. Dat deed de PvdD tot nu toe bijna 300 keer. Het ministerie van Landbouw moest zelfs twee ambtenaren extra aanstellen om al die vragen te kunnen beantwoorden. Die strategie werkt goed, stelt Thieme in een interview: „Heel goed zelfs. Onder druk van publiciteit over onze Kamervragen is in allerijl de ophokplicht voor kippen opgeheven. Wij hebben net zo lang Kamervragen gesteld tot de minister maatregelen nam tegen wrede diertransporten. In de politiek is men publiciteitsgevoelig. Dierenwelzijn scoort en dat helpt ons.”

Bij die stelling van Thieme zijn kanttekeningen op zijn plaats. Minister Verburg van Landbouw heeft de regels rondom veetransporten juist versoepeld. De laatste opheffing van de ophokplicht heeft er simpelweg mee te maken dat zich drie weken achtereen geen nieuwe uitbraken van vogelpest hadden voorgedaan.

Thieme slaat wel de spijker op zijn kop met haar opmerking over de publiciteitsgevoeligheid van de politiek. Dat buit ze dan ook meesterlijk uit. De verslaglegging van het Kamerdebat over de Nota Dierenwelzijn werd bijvoorbeeld gedomineerd door berichten over het optreden van de PvdD. Wie Thiemes naam intikt op Google Nieuws, krijgt ongeveer honderd vindplaatsen. Andere landbouwwoordvoerders komen daar bij lange na niet aan.

Aandacht genereren voor dierenwelzijn kan Thieme dus als de beste. Ze is er ook voor onderscheiden met talloze titels. Zo is ze Dierenbeschermer van het Jaar, was ze Politiek Talent van het Jaar en gold ze als meest invloedrijke vrouw op het landbouwbeleid.

De PvdD krijgt concreet echter niet veel voor elkaar aan het Binnenhof. De partij wil functioneren als haas in de marathon, maar de PvdD heeft meer weg van een gans. Die waarschuwt wel luid gakkend voor indringers, maar komt op hen niet dermate bedreigend over dat ze daadwerkelijk het veld ruimen.