De kerk van de Reformatie heeft de lijdenstijd echter opgerekt naar zeven weken, waarvan morgen de eerste begint. In plaats van op het vasten en boete doen, ligt de nadruk daarbij op de betekenis van het lijden en sterven van Christus. Het zo centraal stellen van de mens en zijn werk verdraagt zich niet met het sola gratia.Hoe terecht die wending ook is, toch mag tijdens de lijdenstijd de aandacht voor de lijdende kerk niet ontbreken. Christus Zelf legde dat verband, toen Hij Zijn discipelen uitzond. De mensen scholden Hem uit voor overste der duivelen, dus Zijn volgelingen moeten niet verwachten dat spot en lijden hun bespaard zal blijven. De discipel is niet boven de meester.

Het is daarom heel toepasselijk dat juist gisteren de nieuwe Ranglijst Christenvervolging van de stichting Open Doors verscheen. Wat daarbij het meest opvalt, is dat Noord-Korea niet alleen voor de zesde maal achtereen op nummer één staat, maar bovendien dat de vervolging van christenen in dat land opnieuw erger is dan in 2006, terwijl de situatie toen ook al erger was dan in 2005.

Die positie van Noord-Korea is vooral opvallend omdat dat land het afgelopen jaar juist zo positief in het nieuws is. Het land dat meer dan 54 jaar in een vorm van koude oorlog leefde met de zuiderburen en bovendien al sinds 2002 de wereld tartte met een nucleair programma, beloofde begin vorig jaar beterschap: het land zou zijn kerninstallaties ontmantelen. Verder tekenden de twee Korea’s een vredesverklaring en schreef president Bush een vriendelijk getoonzette brief aan zijn ambtgenoot in Pyongyang.

De cijfers van Open Doors bewijzen echter opnieuw dat de Noord-Koreaanse leider Kim Jong Il een slim toneelspel opvoert. Zoals de dictator in staat is toeschouwers te imponeren met een strak geregisseerde show van duizenden danseresjes, die in werkelijkheid willoze slachtoffers van zijn regime zijn, zo slaagt hij er ook in om op de internationale bühne een bedrieglijk echte vertoning te houden. Echter, achter de coulissen heerst niet alleen de honger, maar creperen minimaal 200.000 christenen in de vele strafkampen. De verhalen die daaruit naar het Westen komen, zijn haast te gruwelijk om te geloven. Christenen, die letterlijk met gloeiend hete olie of zelfs met gesmolten metaal worden overgoten - maar toch trouw blijven aan hun God tot ze de laatste adem uitblazen.

Westerse christenen kunnen weinig anders dan machteloos toekijken. Of is dat te somber? Waarom zou lijdenstijd voor christenen in Nederland ook niet betekenen: mee-lijden met de leden van het lichaam van Christus? Dan beginnen de zeven weken met een biddag. Gedenkt der gevangenen alsof gij mede gevangen waart.