Of het zó erg was, is de vraag. De deze week op 61-jarige leeftijd overleden Telegraafjournalist Kees Lunshof kon over dat soort waarnemingen bijzonder relativerend doen.In de inleiding op zijn drie jaar geleden uitgegeven boek ”Van polderen en polariseren” schrijft hij dat het politiek journalisten nooit gegeven is het gehele verhaal op te dissen. Ze missen altijd brokjes kennis. „Ze vertoeven niet in de keuken van de politiek, zelfs niet in de bijkeuken. Op zijn best kijken ze door een mistig raam naar binnen, waarvoor bovendien nog dichte gordijnen hangen en, in Nederland, vitrages.”

Als dat al gold voor de altijd goed geïnformeerde Lunshof, die af en toe persoonlijk door Lubbers in het Torentje werd bijgepraat, dan zeker voor de meeste van zijn vakgenoten.

Dat neemt niet weg dat deze week, mistige ramen en dichte vitrages ten spijt, onmiskenbaar een spannende was voor de coalitie. Na weken van slepende onderhandelingen kwam het conflict tussen CDA en PvdA over het ontslagrecht tot een climax. En vervolgens tot een anticlimax.

Want zo kan het instellen van een commissie van wijzen toch wel betiteld worden. Hoezo moet dit probleem voorgelegd worden aan „deskundigen”? Dat is toch, om nog één keer een favoriete uitdrukking van Lunshof te gebruiken, „volkomen waanzin”? Alsof Donner, Bos, Van Geel en Tichelaar het vraagstuk niet tot in de finesses zouden kennen.

De moeilijkheid zit ’m niet in een gebrek aan kennis of inzicht. Hier is sprake van een politiek meningsverschil. Daaraan kan alleen een einde komen door krachtig leiderschap, door het inschikken van de ene of de andere partij of desnoods door een kundig gesmeed compromis. Maar niet door een of ander clubje nog eens een jaar te laten studeren op algemeen bekende feiten.

GroenLinksleider Halsema verwoordde het donderdagavond, in een spoeddebat over de gênante vertoning, treffend. „Wéér een commissie ingesteld”, klaagde de vertegenwoordigster van de oppositie, terwijl zij parlement en kabinet voorrekende dat dit al het twintigste bezinningsgroepje is dat Balkenende IV in het leven riep om een moeilijke kwestie op de lange baan te schuiven.

Natuurlijk overdrijft Halsema een beetje als zij stelt dat het kabinet precies één jaar na de Kamerverkiezingen nog niets heeft gepresteerd. Allerlei bewindslieden zijn op hun eigen beleidsterreinen wel degelijk ijverig aan de slag.

Maar van grote daadkracht is in de coalitie van CDA, PvdA en ChristenUnie inderdaad vooralsnog geen sprake. Eerst bijna honderd dagen formeren. Dan honderd dagen het land in. En dan maandenlang vergaderen over het ontslagrecht, om dit hete hangijzer vervolgens, zonder enige voortgang te hebben gemaakt, te parkeren in een commissie.

Halsema heeft zo haar eigen verklaring voor dit gedrag. „Vak K staart gebiologeerd in de koplampen van de partijen op de politieke flanken die groeien als kool. Uit angst door een van beide afgeslacht te worden, kiest men ervoor geen vin te verroeren.” Die analyse zou wel eens een juiste kunnen zijn.

Een effectief antwoord op de groeiende kracht van de flanken, de PVV, Rita Verdonk, de SP, is dit stilzitten in elk geval niet. Om het gevaarlijke van deze politiek te beseffen, hoeven we alleen maar terug te denken aan het paarse tijdperk. In de kabinetten van Kok, waarin de traditionele antipolen PvdA en VVD verenigd waren, werd ook nogal eens ’geregeerd’ volgens het motto: Als jij dat niet doet, doe ik dit niet. Als gevolg daarvan gebeurde er ten aanzien van de WAO-problematiek jarenlang niets. Nu ja, niets? Er werd een commissie (!) ingesteld.

Deze wijze van politiek bedrijven moet niet te vaak voorkomen. Dan gaat de kiezer het doorkrijgen en een afkeer ontwikkelen van de Haagse koehandel. Dat paars ten slotte eindigde in Pim moet voor het huidige kabinet een baken in zee zijn. Regeren is vooruitzien. Niet vooruitschuiven.