„Geen kind verloren maar gevonden”
ROME - Tien jaar geleden werden in een Siciliaans ziekenhuis twee baby’s bij geboorte abusievelijk verwisseld. De waarheid kwam bijna drie jaar later uit. Nu zoeken beide ouderparen één huis om hun kinderen gezamenlijk op te voeden.
Als Marinella in 2000 haar tweeënhalf jaar oude dochter Daniela afhaalt van de peuterspeelplaats doet zij een pijnlijke ontdekking. Chiara, een leeftijdsgenootje van Daniela die ze voorheen nooit had opgemerkt, heeft bijna dezelfde trekken als Marinella. Is Chiara niet eigenlijk haar kind, vraagt ze zich af. Al jaren had ze al een gevoel dat er iets niet klopte. Toen haar kind op 1 januari 1998 werd geboren, had de baby een hoger gewicht dan op basis van de laatste onderzoeken was te verwachten. Toen ze de arts erop aansprak antwoordde hij arrogant dat ze het mis had.Als Marinella haar man en de ouders van Chiara overtuigt van haar twijfels wordt er een DNA-test uitgevoerd. Uit de test blijkt dat Chiara het kind is van Marinella en haar man, en dat Daniela de dochter is van Franco en Gisella Fodera. De baby’s werden op 1 januari 1998 een kwartier na elkaar geboren in een ziekenhuis in het Siciliaanse Mazara del Vallo, bij Trapani. Door een fout van het ziekenhuis werden beide zuigelingen met elkaar verwisseld.
De gezinnen komen uit dezelfde buurt en kenden elkaar alleen van gezicht. Dat veranderde in september 2000, toen de DNA-test uitsluitsel bracht. Sindsdien wordt getracht het leven weer vorm te geven. Uit een artikel in het dagblad La Stampa blijkt dat dat niet gemakkelijk is geweest. Eerst moesten de ouders zich losmaken van het kind dat ze bijna drie jaar beschouwd hadden als hun kind.
Het was voor alle betrokkenen zonneklaar dat de kinderen moesten worden omgewisseld. „Bloed moet bij bloed”, verklaarde grootvader Fodera als een heuse pater familias. Zeker voor Gisella was dat moeilijk, ook al omdat zij in tegenstelling tot Marinella geen andere kinderen had.
Beide families groeiden sterk naar elkaar toe. De beide ouderparen verklaren dat ze geen kind hebben verloren, „maar een nieuwe hebben gevonden.” Opa Fodera stelde zijn huis open als beide gezinnen bij elkaar kwamen. En dat was veelvuldig. Toen Gisella opnieuw baby kreeg, werd Marinella naar rooms-katholiek gebruik de meter. Pas toen Gisella aan het idee gewend was, werden de kinderen ingelicht. Dat gebeurde in 2002.
De meisjes schijnen het goed te hebben opgevat. Ze praten er nooit over, meent de psycholoog die beide families heeft gevolgd en die stilte kennelijk niet als verdringing uitlegt. Chiara en Daniela zijn intussen onafscheidelijke vriendinnen. Ze zitten in dezelfde schoolbank en doen bijna alles gezamenlijk. Ze zoeken elkaar steeds weer op.
Beide families hebben nu het plan omgevat om bij elkaar te gaan wonen. Ze zoeken een huis bestaande uit twee appartementen. Het enige zichtbare dat nog aan de omwisseling bij de geboorte doet denken is de achternaam van beide meisjes. Ze hebben nog altijd de naam die tien jaar geleden werd opgegeven bij de burgerlijke stand.