Hansje van Helden-Kroes leeft erg mee met de uitgezonden militairen in Uruzgan. De weduwe van Engelandvaarder en Spitfirepiloot Wim van Helden wil stapels kerstpost naar de Nederlandse militairen in Afghanistan sturen. „Er zijn zo veel negatieve dingen in deze wereld. Laten we nu eens iets positiefs doen.”Ze verzamelt de kaarten, brieven, tekeningen en kerstgroeten in haar flatje in Baarn. Is er geen plaats genoeg, dan wijkt ze uit naar de buurvrouw. „Iedereen moet meedoen. Schrijf iets vanuit je hart, vanuit je geloof. Lukt dat niet, dan zet je gewoon een kruisje.”

Ze wijst erop dat de militairen de Kerst en de jaarwisseling in Afghanistan moeten doorbrengen. „Juist in zo’n periode zullen ze hun dierbaren extra missen. De jongens moeten weten dat er mensen zijn die met hen meeleven. Zij moeten daar vechten tegen een stelletje sluipmoordenaars. Aangrijpend als je ziet hoe die jonge jongens soms steun bij elkaar zoeken. Dat snijdt door mijn ziel. Ze krijgen veel meer te verwerken dat wij denken.”

De stapel post moet voor de Kerst en de jaarwisseling worden ingevlogen naar Uruzgan. Defensie heeft al toegezegd te zullen meewerken aan deze actie. Het ministerie zorgt dat de post op de juiste plaats terechtkomt. Van Helden hoopt stiekem dat ze mee mag om de post in Afghanistan uit te delen.

Ze heeft eerder een actie opgezet voor Unifilmilitairen in Libanon. „Ik ben toen zelf ook mee geweest om de brieven te bezorgen. We kwamen met een F-27 terug op Eindhoven. Dat was de laatste vlucht van die kist. Nu staat-ie in het Militaire Luchtvaart Museum in Soesterberg.” Van Helden nam destijds kattenvoer mee naar Libanon. „De militairen hadden een paar katten aangenomen. Nou, dan neem je toch ook iets mee voor die beestjes?”

Haar actie komt vooral voort uit het feit dat haar man Engelandvaarder en oorlog pas vijf jaar na de oorlog met hem. Wim van Helden stierf op 4 mei 1975. Twee van zijn broers waren hem al voorgegaan. De een is gefusilleerd, de ander overleed in concentratiekamp Neuengamme.

Van Helden is zelf oud-militair. „Dat zit in je bloed, hé?” Na de oorlog is ze in Groot-Brittannië opgeleid bij de marine voor de verbindingsdienst. „Ik werkte als chef-telexdienst, de voorloper van die domme computer.” Haar man diende bij het 322-squadron van de Royal Air Force. Zelf had ze ook graag bij de luchtmacht gezeten.

Eind september heeft ze op de vliegbasis Soesterberg al ongeveer 500 sympathiebetuigingen verzameld voor de militairen in Uruzgan. „De jongens verdrongen zich om me. Ik kwam ter plekke op het idee.” Deze reacties zijn via defensie naar het zesde Air Task Force Detachement in Uruzgan gestuurd.

Nu organiseert ze een landelijke actie. „Ik ben een beetje een raar mens, hé.” Ze lacht hartelijk. „Ik kan alleen koken met een pan zonder bodem. ’k Heb twee linkerhanden.” Haar leeftijd is ongeveer staatsgeheim. „Ik ben zo jong als mijn hart is. Wat dat betreft ben ik een klier, hoor. Ik zeg het tegen geen hond.”

Ze benadrukt dat haar actie niets met politiek te maken heeft. „Het staat los van de vraag of Nederland langer in Afghanistan moet blijven.” Zelf is voorstander van verlenging van de missie. „Je kunt toch niet ineens afhaken? Maar er moeten wel meer landen meedoen.”

Kerstgroeten voor Uruzgan kunnen worden gestuurd naar Hansje van Helden-Kroes, Prins Hendriklaan 44, 3743 KC Baarn.