Ik kies altijd bewust voor het openbaar vervoer. De reis naar het Mobilion viel niet mee. Vanaf het station van Utrecht moest ik per bus naar mijn bestemming. Twee keuzes: lijn 128 of lijn 180. Ruim op tijd was ik op de halte, maar de beloofde 128 kwam niet opdagen. Een klein halfuur later wel bus 180. Trots wapperde ik met mijn strippenkaart. „Naar de halte Mobilion alstublieft.” „Nee meneer”, antwoordde de chauffeur, „daar kom ik niet.” Teleurgesteld en verbaasd verliet ik de bus, want ik had het toch goed opgezocht in de reisplanner van 9292OV?Nog net hoorde ik dat in de bus een discussie tussen de chauffeur en een reizigster losbarstte. Daarbij viel het woord Mobilion. Nieuwsgierig draaide ik mij om. „Gaat u soms tóch naar het Mobilion?” Met een buitengewoon stuurs gezicht sprak de chauffeur de onvergetelijke woorden: „Mevrouw denkt dat ze het beter weet dan ik. Wie is hier nou de chauffeur?” De dame in kwestie antwoordde: „U komt er wél. Bij het tunneltje onder de A2.” De chauffeur verschoot van kleur, een oorverdovende stilte daalde neer. Mevrouw had gelijk.

Ik ben niet zo dol op buschauffeurs en conducteurs die zich laatdunkend uitlaten over behulpzame medepassagiers. Want juist mensen die nog iemand willen helpen worden steeds schaarser, lijkt het. Zij zijn juist het bindmiddel van onze samenleving. De uitspraak ”Mevrouw denkt dat ze het beter weet” vind ik zeer ongepast. Want juist de hulpvaardigheid van die aardige dame leidde ertoe dat ik toch op tijd op mijn bestemming arriveerde. Met zulke medepassagiers zit ik graag in de bus; met een chauffeur als die op lijn 180 wat minder. Hoe dan ook, mijn reis had alle knelpunten in zich die ook uit het onderzoek onder reizigers steeds naar voren komen: het openbaar vervoer is vaak onbetrouwbaar en de informatie is niet in orde.

Hierboven schreef ik dat ik zo blij met mijn strippenkaart wapperde. Hopelijk blijft die oude vertrouwde manier van betalen nog lang in gebruik, want ik heb veel moeite met de komst van de ov-chipkaart. Inmiddels hebben knappe koppen becijferd dat door al dat ingewikkelde gedoe rond de ov-chipkaart een op de twintig strippenkaartreizigers het openbaar vervoer de rug toe zal keren. Dat is verschrikkelijk.

Nóg verschrikkelijker is het dat de plannenmakers hebben bedacht dat de overgebleven reizigers dan maar een extra prijsverhoging moeten betalen om weggelopen klanten te compenseren. Op die manier worden de bedrijfsrisico’s van de chipkaart wel héél gemakkelijk op het bordje van de reiziger gelegd. Een regelrechte schande, en ik roep ChristenUniestaatssecretaris Huizinga dan ook op om daar een stokje voor te steken.

De ov-chipkaart heeft verder nog veel te veel kinderziektes naar mijn smaak. Op een bonnetje zag ik dat ik om kwart over 1 in een Rotterdamse tram was ingestapt en om kwart vóór 1 weer was uitgestapt. Hoera, ik ben opeens een klein halfuur jonger geworden.