Die suggestie doet dr. W. H. Velema in ”Terwijl mijn kracht vergaat. Spreken met God over het levenseinde”. Het boek, verschenen in de Artiosreeks van uitgeverij Groen, ligt sinds deze week in de winkel.De christelijke gereformeerde emeritus hoogleraar heeft de indruk dat er in het algemeen te weinig aan de ouderen in de gemeente wordt gedacht, met name in de voorbede. „Een van de middelen die ik aandraag om de aandacht voor hen te bevorderen, is het aanreiken van gebedspunten, niet alleen vóór ouderen maar ook dóór ouderen.”

Mensen met een opgroeiend gezin zijn zich volgens dr. Velema er niet altijd voldoende van bewust „welke moeiten, zorgen en strijd ouderen kunnen doormaken. Zeker als zij niet meer in de kerk kunnen komen, is het belangrijk dat er in het gebed aan hen wordt gedacht.”

Dr. Velema doet ook de suggestie naast een bejaardenouderling een bejaardendiaken aan te stellen. „Hij kan peilen of er onuitgesproken behoeften zijn bij ouderen, bijvoorbeeld op materieel gebied of in contacten met anderen. Dat heeft natuurlijk altijd een geestelijke achtergrond, maar voor de geestelijke gang van zaken zijn vooral de ouderlingen er.”

Overigens kan de aandacht voor oudere gemeenteleden volgens dr. Velema ook op een andere wijze worden georganiseerd. „Soms is er een zusterkring in de gemeente die intensieve hulp verleent, ook aan ouderen. In zo’n situatie is een ouderendiaken minder dringend nodig. Je moet naar bevind van zaken handelen.”