Vorige week kwam naar buiten dat bij een zorginstelling voor licht gehandicapten een bewoonster in coma was geraakt als gevolg van een geweldsincident dat tamelijk laat door het personeel werd opgemerkt. Het geval zou niet op zichzelf staan. Meldingen van geweldplegingen zouden niet adequaat behandeld worden. De directie ontkent dat laatste overigens.In discussies over dit soort incidenten wordt er al snel gewezen naar de leiding en naar onvolkomenheden in procedures en beleid. Daarmee kan inderdaad veel mis zijn. Wanneer het management signalen dat er iets fout zit bij herhaling negeert, faalt het.

Toch is daarmee nog niet alles gezegd. De incidenten zijn veelal een uitvloeisel van structurele problemen in de zorg.

In de achterliggende jaren is er fors gekort op budgetten. Daardoor is het zorgaanbod versoberd. Bovendien is de werkdruk in deze sector toegenomen, waardoor het minder aantrekkelijk is om in de zorg te gaan werken.

De huidige krapte op de totale arbeidsmarkt maakt het momenteel nog moeilijker om goed personeel in te zetten. Vandaag luidde de bestuursvoorzitter van Cordaan, een instelling voor verstandelijk gehandicapten, de noodklok. Er is te weinig goed opgeleid personeel omdat men elders beter betaalt, zo stelt hij.

Het is dus te simpel om de problemen in de zorg alleen toe te schrijven aan falend management. Het tekort aan gekwalificeerde medewerkers valt niet op te lossen met het bijstellen van procedures. Daarvoor zal geld moeten worden vrijgemaakt.

In de achterliggende jaren is op allerlei manieren geprobeerd de overheadkosten in de zorg te beperken. Daar zit nauwelijks nog rek in. Het is duidelijk dat Den Haag structureel geld zal moeten vrijmaken om de hulp aan zorgbehoevenden op peil te houden.

Terecht dat dit kabinet burgers wijst op hun eigen verantwoordelijkheid. In het verleden stelde de overheid zich bijna betuttelend zorgzaam op. Vrijwel alles werd voor de burger geregeld. Een kik en een leger hulpverleners stond klaar. Dat was overdreven. De zorgzame samenleving had zich ontwikkeld tot een overbezorgde maatschappij.

Het is goed wanneer mensen zo veel mogelijk hun eigen zaken opknappen. Maar dat heeft grenzen. Er zijn mensen die dat beslist niet kunnen. Zij behoeven dus zorg en moeten goed geholpen worden.

Meer financiële middelen beschikbaar stellen betekent vanzelfsprekend prioriteiten stellen. Het geld dat aan de zorg wordt uitgegeven, kan niet gebruikt worden voor andere doeleinden. Dat kan offers vergen.

Toch moet de samenleving het als een dure plicht beschouwen om juist de zwakken en hulpbehoevenden te helpen. Waneer een maatschappij daar niet de hoogste prioriteit aan geeft, is ze aan het egoïsme overgeleverd.