Woensdagavond, 18.40 uur. Een zware aardbeving, met een kracht van 8,0 op de schaal van Richter, treft het kustgebied van Peru nabij de hoofdstad Lima. Het epicentrum ligt weliswaar in zee, maar de gevolgen van het natuurgeweld zijn niet minder verwoestend. Honderden mensen komen om; er vallen meer dan duizend gewonden. In de stad Pisco is 70 procent van de huizen vernield.Voor ds. Albert van Blijderveen, zendingspredikant namens de Gereformeerde Zendingsbond in Peru, was het niet de eerste aardbeving waarvan hij getuige was. Wel de zwaarste. „Deze beving duurde zo’n twee minuten. Dat is relatief erg lang. Ook de kracht van deze beving was een stuk groter dan die van eerdere aardbevingen die we in Costa Rica en Peru meemaakten”, aldus de voorganger telefonisch vanuit zijn woonplaats Lima.

De familie Van Blijderveen bevond zich ten tijde van de aardbeving in het seminarie van de presbyteriaanse kerk in Lima. „Het was ons direct duidelijk dat het om een aardbeving ging”, vertelt de predikant. „Wij wonen op de tweede verdieping. Alles schudde heen en weer. We zijn direct naar buiten gerend. Dat is over het algemeen de veiligste plek. In alle openbare gebouwen bevinden zich stickers die aanwijzingen geven voor het geval zich een aardbeving voordoet. De sirenes begonnen te loeien. Allemaal erg angstaanjagend.”

Met de schade in de hoofdstad viel het mee, aldus Van Blijderveen. „Er zijn wel gebouwen beschadigd en stellingen in winkels omgevallen. Maar de grootste verwoestingen zijn in de provincie Ica aangericht. Daar zijn ook veel doden gevallen. We zijn wel vreselijk geschrokken, maar ook erg dankbaar dat het voor ons zo is afgelopen.”

Tot enkele uren na de aardbeving bracht de Nederlandse familie buiten door. „We hebben alle naschokken gevoeld”, aldus ds. Van Blijderveen. „Uiteindelijk zijn we met onze kleren aan toch binnen gaan slapen. Dat viel niet mee, want de adrenaline giert nog door je lichaam. We hebben er wel voor gezorgd dat de deur goed bereikbaar was, zodat we in geval van nood snel naar buiten zouden kunnen.”

Een ouderling van de presbyteriaanse gemeente waartoe de zendingspredikant behoort, is naar het moeilijk bereikbare rampgebied vertrokken om familieleden op te zoeken. „Wij proberen vanuit onze kerk ook hulpgoederen, zoals kleding en dekens, te verzamelen en naar de getroffen regio te sturen. Dat is het minste wat we kunnen doen.”